Zasłużeni dla Miasta Głowna

• Hrabina Aleksandra Komorowska

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XII/95/03 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 24 listopada 2003 roku.
  

  Hrabina Aleksandra Komorowska była właścicielką Zabrzeźni od 1926 roku. Majątek ten otrzymała w spadku po Stanisławie Michalskim. Hrabina podarowała działkę, na której stanęła miejska szkoła powszechna. Dokonała także innych darowizn: m.in. gruntów pod cmentarz i straż pożarną. W czasie wojny 1939-1945 Hrabina aktywnie działała w Radzie Głównej opiekuńczej. Działalność ta polegała na udzielaniu pomocy uchodźcom i wygnańcom z terenów przyłączonych do Rzeszy (m.in. Łodzi).

  Po wojnie Hrabina została zmuszona do opuszczenia majątku. We dworze urządzono przedszkole i bibliotekę.

   

• Wacława Rydzyńska

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XII/95/03 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 24 listopada 2003 roku.
  

  Wacława Rydzyńska była jedna z założycielek Towarzystwa Przyjaciół Pożytecznej Zabawy i Amatorskiego Teatru. W czasie studiów pracowała w akademickich zespołach koncertowych. Była także założycielką Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna. Należała do inicjatorów wznowienia wydawnictwa lokalnego „Echo Głowna” oraz Fundacji na Rzecz Rozwoju Społeczno-Gospodarczego I Kulturalnego rejonu Głowna. Dzięki niej powstał Zarząd PCK w Głownie. Była przez wiele kadencji radną Rady Miejskiej w Głownie i Rady Miasta Łodzi. Obecnie jest prezesem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna.

   

  W 1951 r. ukończyła Wydział Stomatologiczny Uniwersytetu Łódzkiego, przez cztery lata uczęszczała także do Łódzkiego Konserwatorium Muzycznego na wydział wokalny, występowała jako solistka w Polskim Radiu.

  Obecnie jest na emeryturze. Przez cały okres swojej pracy – do chwili obecnej - pełni olbrzymią ilość funkcji społecznych, pracując na rzecz miasta i regionu.

  Jest animatorką życia kulturalnego na terenie miasta Głowna, społeczną działalnością i osobistym zaangażowaniem rozbudza aspiracje kulturalne mieszkańców oraz zainteresowania dzieci i młodzieży kulturą, sztuką oraz kulturą ludową.

  20 września 1975 r. na terenie miasta Głowna powstało Towarzystwo Przyjaciół Miasta Głowna, którego głównym celem jest upowszechnianie kultury i przybliżanie jej mieszkańcom naszego miasta.

  Od 1978 roku do dziś jest Prezesem Towarzystwa oraz jego współzałożycielem. Pani Wacława Rydzyńska pracuje społecznie także na rzecz województwa – jest członkiem i współzałożycielem Federacji Stowarzyszeń Kulturalnych Województwa Łódzkiego, przez wiele lat pełniąc funkcję Wiceprezesa. W 1989 r. wybrana po raz drugi do Zarządu Federacji, obecnie Członek Zarządu tej Federacji.

  W 1977 r. pod kierownictwem Pani Wacławy Rydzyńskiej powstała sala pamięci, która w 1989 r. została przekształcona na Muzeum Regionalne. Dzięki osobistym staraniom Pani Rydzyńskiej część XIX wiecznego budynku zostało przekazane Towarzystwu Przyjaciół Miasta Głowna. W salach tego budynku Pani Rydzyńska, wspólnie z członkami TPMG, zorganizowała wystawy w następujących działach:

  -archeologiczno-historycznym, -etnograficznym, -poświęconym prof. Romualdowi Cebertowiczowi, urodzonemu w Głownie uczonemu światowej sławy, -sala wystaw czasowych, -stała wystawa historyczna obejmująca okres od czasów prehistorycznych do współczesności.

  W Muzeum, które jest obecnie głównym ośrodkiem prac nad zachowaniem dziedzictwa kulturowego miasta i regionu zgromadzonych jest 1280 eksponatów. Eksponaty są darem mieszkańców Głowna i okolic, w olbrzymiej mierze jest to zasługa Pani Wacławy Rydzyńskiej oraz Jej nieżyjącego męża. Systematyczne gromadzenie dokumentów i eksponatów dotyczących historii miasta i jego mieszkańców, propagowanie sztuki, rozwijanie zdolności artystycznych mieszkańców ze szczególnym zwróceniem uwagi na dzieci i młodzież to główne zadania muzeum.

  Współpracując z licznymi muzeami Łodzi i województwa oraz Warszawy, pod kierownictwem Pani Wacławy Rydzyńskiej zorganizowanych zostało ponad 70 wystaw czasowych o bardzo różnej tematyce, m.in. archeologicznej, przyrodniczej, etnograficznej, historycznej, marynistycznej.

  Poznawczy i edukacyjny charakter wystaw sprawił, że cieszyły się wielkim zainteresowaniem, nie tylko mieszkańców Głowna. Dla przykładu wystawę

  o Afryce zwiedziło ponad 2500 osób, natomiast wystawę o Antarktyce odwiedziło ok. 4500 osób. Dzięki staraniom Pani Rydzyńskiej oraz nawiązaniu osobistych kontaktów z doc. Wojciechem Kittlem, urodzonym w Głownie, w siedzibie TPMG w Głownie przy ul. Łowickiej 74 zorganizowane zostały dwa sympozja i prelekcje z udziałem uczestników wyprawy na Antarktydę a także pracowników Uniwersytetu Łódzkiego i Polskiej Akademii Nauk - na czele z prof. Rakusa-Suszczewskim. Wystawa ta wraz z rysunkami wykonanymi przez dzieci z Głowna Pt. „Antarktyda – XVII Polska Wyprawa Polarna” była eksponowana na Wyspie Św. Jerzego z okazji XX- lecia powstania Polskiej Stacji Antarktycznej.

  Każda wystawa organizowana w muzeum była wynikiem nawiązywania kontaktów oraz prowadzenia rozmów z Dyrektorami lub kustoszami muzeów z terenu Łodzi oraz innych miast. Każda wystawa przygotowywana jest przez Panią Prezes, osobiście decyduje o kształcie wystawy, aranżacji ekspozycji, komponowaniu i projektowaniu, opracowywaniu katalogów.

  W latach 1993 – 1996, dzięki osobistym staraniom Pani Wacławy Rydzyńskiej w pozyskiwanie eksponatów, zorganizowane były wystawy:

  - dwie o tematyce archeologicznej ( 15.03.1994 r. „Obrządek pogrzebowy ludności prasłowiańskiej” oraz wystawa eksponatów archeologicznych z okolic Głowna, maj 1993 r.)

  - siedem o tematyce etnograficznej (m. in. „Polskie stroje ludowe” – 17.07.1993 r., „ Diabły polskie w Rzeźbie Ludowej” – 05.12.1995 r., „wystawa starych pojazdów konnych – bryczki, powozy” - maj 1995 r.),

  - osiem o tematyce artystycznej (m.in. „Wystawa lalek scenicznych” – 10. 04. 1994 r. „Imprezy XX-lecia – wystawa plakatu” – 21.09.1995 r. oraz wystawy prac artystów z Głowna i okolic),

  - osiem wystaw historycznych (m. in. „Bitwa nad Bzurą” – 09.09.1993 r., „50-ta rocznica Bitwy o Monte Cassino” – 16.05.1994 r., „Społeczność Żydowska w Głownie” – 21.05.1996 r.),

  - trzy o tematyce fotograficznej (m. in. „Rodziny głowieńskie w starej fotografii”),

  - dwie biograficzne (m.in. „Prof. Romuald Cebertowicz twórca metody zeskalania gruntów”).

  Ponadto zorganizowane zostały wystawy, które wymagały szczególnych kontaktów, rozmów i spotkań oraz dużego wkładu pracy ze strony Pani Rydzyńskiej:

  -Współpraca, z Muzeum Miasta Pabianic oraz z Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym Miasta Łodzi pozwoliła w dniu 16 maja 1995 r. otworzyć wystawę „Afryka legenda i rzeczywistość”. Dzięki osobistym kontaktom z Dyrektorem Muzeum w Pabianicach użyczone zostały eksponaty, które z Afryki przywiózł Pabianiczanin. - 16 grudnia 1996 r., dzięki rozmowom prowadzonym osobiście przez Panią Rydzyńską z lektorem języka japońskiego Politechniki Łódzkiej Kazuo Wakabayashi zorganizowana została wystawa „Kobieta Japońska”. W otwarciu wystawy uczestniczył Prezes Stowarzyszenia Polsko-Japońskiego Masakatsu Yoshida. -Na zaproszenie Pani Wacławy Rydzyńskiej, wspólnie z Muzeum Przyrodniczym w Łodzi otwarcia wystawy w dniu 15 marca 1999 r. dokonał Dyrektor Kampinowskiego Parku Narodowego. Temat wystawy „Piękno Puszczy Kampinowskiej”. -W dniu 27 marca 2001 r. przy współpracy z Muzeum w Częstochowie otwarta została wystawa „Ptaki klejnoty naszej przyrody”. Zorganizowanie tej wystawy było owocem osobistych uzgodnień i rozmów prowadzonych przez Panią Rydzyńską z Muzeum Przyrodniczym w Łodzi. -Nawiązanie osobistych kontaktów z pracownikami Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie pozwoliło na zorganizowanie wystawy „Indianie Wielkich Równin”. Wystawę otwarto 25 września 2001 r. -Dzięki osobistym kontaktom z Dyrektorem Muzeum w Pabianicach oraz przy współpracy z Muzeum Etnograficznym w Warszawie w dniu 21 maja 2002 r. otwarta została wystawa „Egipt, kraj piramid i minaretów” W otwarciu wystawy uczestniczył Attache kulturalny Ambasady Egiptu prof. Sobhy Ghoneam.

  Współpraca oraz osobiste rozmowy prowadzone przez Panią Rydzyńską z prof. Siemińskim Dyrektorem Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi umożliwiły zorganizować wiele wystaw historycznych:

  - 14 listopada 2003 r. wystawa „Wygrać Polskę”,

  - 17 września 2004 r. wystawa „Wolność ważniejsza niż życie”,

  - 27 stycznia 2005 r. wystawa „Cierpienie, walka nadzieja; Święty Maksymilian Maria Kolbe życie i dzieło”.

  Do niemal wszystkich wystaw dla zwiedzających, osobiście lub pod kierownictwem Pani Wacławy Rydzyńskiej, przygotowane były foldery.

  W Muzeum wyłożona jest Księga Pamiątkowa, w której wpisów dokonują zaproszeni goście oraz inne osoby odwiedzające wystawy i Muzeum.

  Prowadzone osobiście przez Panią Rydzyńską rozmowy z Dyrektorem Łódzkiego Domu Kultury doprowadziły do przekazania na rzecz Muzeum w Głownie pieca do wypalania ceramiki. W 1987 r. zorganizowana została jedyna w województwie pracownia ceramiczna. Wyroby z gliny wykonywane przez dzieci i młodzież z naszego miasta wypalane w specjalnym piecu, następnie szkliwione i kolorowane zachwycają swym kształtem i barwami. W pracowni ceramicznej wykonywane były zarówno wyroby użytkowe jak i dekoracyjne. Eksponowane one były na licznych wystawach, nie tylko w kraju, ale i za granicą (Japonia, Węgry). Glinę, z której wyrabiane były prace ceramiczne Pani Wacława Rydzyńska własnym samochodem przywoziła z fabryki płytek ceramicznych w Tubądzinie. Aktualnie w pracowni, pod kierownictwem absolwentek wydziału ceramiki, prowadzone są zajęcia dla dzieci i młodzieży.

  Dzięki staraniom oraz osobistemu zaangażowaniu Pani Rydzyńskiej w funkcjonowanie pracowni ceramicznej, wykonano w niej ok. 400 prac, 200 z nich eksponowane jest na wystawie „Dorobek artystyczny 30-lecia Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna.

  Od 1978 r. w siedzibie Muzeum przy ul. Łowickiej 74 w każdy drugi czwartek miesiąca Pani Wacława Rydzyńska jako Prezes Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna organizuje spotkania i koncerty, zapraszając osobiście najwybitniejszych aktorów, poetów, wokalistów, instrumentalistów scen łódzkich a także z innych miast. Koncerty muzyczne połączone z loterią fantową, przy ciastku i herbacie są również spotkaniem towarzyskim dla mieszkańców Głowna.

  W listopadzie 1998 r. staraniem Pani Wacławy Rydzyńskiej wybudowany został obelisk z tablicą upamiętniającą 70 rocznicę Odzyskania Niepodległości Polski. Obelisk usytuowany został pod „Dębem Wolności”, posadzonym 11 listopada 1928 r. w centrum miasta na Placu Wolności.

  Od 1994 r. w miesiącu lipcu corocznie organizowany jest Festiwal „Lato Muzyczne w Głownie”. W czasie festiwalu organizowanych jest 5 – 7 koncertów w różnych salach oraz w plenerze z udziałem znanych zespołów muzycznych, zespołów pieśni i tańca oraz chóralnych.

  W 1994 r. powstała Fundacja na Rzecz Rozwoju Społeczno-Gospodarczego i Kulturalnego Miasta Głowna. Pani Wacława Rydzyńska jest współzałożycielką, pełni funkcję Przewodniczącej Rady Fundacji TPMG. Wspólnie z fundacją zapoczątkowała cykl koncertów dla dzieci i młodzieży szkolnej pod nazwą „Muzyka Łagodzi Obyczaje”. W koncertach brali udział najzdolniejsi uczniowie Zespołu Szkół Muzycznych w Łodzi oraz orkiestra kameralna „Łódzkie Smyczki”, pod dyrekcją R. Osmolińskiego. W koncertach uczestniczyło około 900 uczniów.

  W czerwcu 1993 r. Fundacja rozpoczęła wydawanie miesięcznika „Echo Głowna” – gazety społeczno-kulturalnej, Pani Wacława Rydzyńska pełni społecznie funkcję redaktora naczelnego.

  W siedzibie Towarzystwa od ponad dwudziestu lat organizowane są koncerty kameralne dla mieszkańców miasta. Są to spotkania z wybitnymi muzykami i wokalistami oraz ich muzyką. Dotychczas zorganizowano 298 bezpłatnych koncertów.

  W maju 2004 r. pod kierownictwem Pani Wacławy Rydzyńskiej TPMG uczestniczyło w ogólnopolskim konkursie „ Działaj lokalnie” Polsko-Amerykańskiej Akademii Rozwoju Filantropii w Polsce z siedzibą w Warszawie. Zgłaszając do Konkursu hasło „ Rękodzieło” na start” uzyskało pierwsze miejsce oraz nagrodę finansową. Za w/w nagrodę w TPMG utworzone zostały dwie pracownie: wyrób papieru czerpanego oraz plastyczna.

  Towarzystwo Przyjaciół Miasta Głowna opiera swą działalność na pracy społecznej. Olbrzymią zasługą Pani Wacławy Rydzyńskiej jest pozyskiwanie od sponsorów przyjaciół i sympatyków środków finansowych na upowszechnianie kultury w mieście.

  W latach 1985, 1987, 1994, 1995 i ostatni w 2000 r. zorganizowała 5 zjazdów koleżeńskich nauczycieli i uczniów tajnego nauczania w Głownie uczęszczających na komplety w okresie okupacji hitlerowskiej. Na zjazdy przybywało około 70 – 80 osób z różnych stron Polski a także z zagranicy.

  Wacława Rydzyńska była uczennicą tajnego nauczania w latach 1940-1945.Jest autorką niżej wymienionych publikacji:

  -Osadnictwo w okolicach Głowna”, „Rodzina Głowieńskich” – 1984 r. 2 opracowania z działalności Klubu Amatorskiej Twórczości Artystycznej (1987r. i 1992 r.), -10 lat działalności Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna” - 1987 r., -Ludzie nauki i sztuki naszego miasta” - 1987r., -Walka podziemna, SZP, ZWZ, AK Rejon Głowno w okresie okupacji hitlerowskiej” – 1992 r., -Skąd Nasz Ród”- skrót historii Głowna – 1997 r. -25 lat Muzeum Regionalnego – Forum Muzealnictwa i Kolekcjonerstwa - 2003 r. -Rękodzieło na start” Działaj lokalnie – Akademia filantropii – 2004r.

   

  W 1989 r. kandydowała na senatora z ramienia Zarządu Łódzkiego PCK.

  Zasłużona dla małej ojczyzny, za bezinteresowną pracę społeczną na rzecz miasta i województwa otrzymała medale i odznaczenia:

  - 21.09.1995 r. Medal Honorowy Federacji Stowarzyszeń Kulturalnych Województwa Łódzkiego w uznaniu zasług w upowszechnianie kultury,

  - w 1995 r. Medal Kawalera Komandorii Łódzkiej Ligi Morskiej – „Wierni Morzu i Ojczyźnie”

  - w 1996 r. - Medal Honorowy Wojewody Łódzkiego za Zasługi dla Województwa Łódzkiego,

  - dwukrotnie tj. w 1996 r. oraz 1999 r. - Medal za Zasługi dla Samorządności przyznany przez Marszałka Województwa Łódzkiego (z wybitym Nr 32 i nazwiskiem),

  - 26.11.2003 r. otrzymała tytuł „Zasłużony Obywatel Miasta Głowna” nadany przez Radę Miejską w Głownie,

  Przez cały okres swej społecznej pracy Pani Wacława Rydzyńska otrzymywała liczne nagrody, podziękowania, dyplomy, odznaki, słowa uznania, m.in.:

  - dwukrotnie tj. w 1984 r. oraz w 1995 r. Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za działania na rzecz upowszechniania kultury, oraz aktywną i twórczą pracę w dziedzinie upowszechniania kultury,

  - w 1999 r. List Gratulacyjny Marszałka Województwa Łódzkiego za całokształt działalności w dziedzinie upowszechniania kultury,

  - dwukrotnie - Nagroda Dyrektora Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miasta Łodzi

  - Honorową Odznakę Miasta Łodzi, Honorowa Odznaka Towarzystwa Przyjaciół Łowicza i Ziemi Łowickiej, Zasłużony Działacz Kultury, Przyjaciel Dziecka, Odznaka PCK II i III stopnia, Honorowa Odznaka Związku Harcerstwa Polskiego, Honorowa Złota Odznaka Związku Emerytów i Rencistów, Złota i Srebrna Odznaka Pracowników Służby Zdrowia.

  Nazwisko Pani Wacławy Rydzyńskiej jest umieszczone w Encyklopedii Biograficznej z życiorysami znanych Polek i Polaków „Who is Who”, wydanej w Szwajcarii w 2003 r.

  Olbrzymi trud, wielka aktywność, osobiste zaangażowanie oraz dbałość o ochronę i upowszechnianie kultury w naszym regionie zasługuje na uznanie i wdzięczność.

   

• Henryk Rynkowski

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XII/95/03 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 24 listopada 2003 roku.
  

  Henryk Rynkowski był Burmistrzem Miasta Głowna w latach 1924-1935. Był także prezesem Spółdzielni „Nadzieja” oraz inspektorem Zjednoczenia Przemysłu Ciągników i Maszyn Rolniczych w Warszawie. W 1934r. przyczynił się do poszerzenia granic Głowna. Był autorem pierwszego planu Głowna, zaprojektował także i zbudował Szkołę Powszechną Nr 1 w Głownie. Wydał książkę o elektrowniach wiatrowych.

  Henryk Rynkowski urodził się w 1893 roku w Łodzi. Po ukończeniu Szkoły Kupieckiej oraz Szkoły Technicznej Wawelberga został skierowany przez Polską Organizację Wojskową (POW) w 1914r. w okolice Głowna. Zorganizował szkoły dla dzieci w Kadzielnie, Toporowie Kamieniu i wieczorowe kursy dla dorosłych w Ostrołęce. Po ukończeniu kursów nauczycielskich w Łęczycy był nauczycielem, a jednocześnie organizował Straże Pożarne. Strażacy ćwicząc pod szyldem straży należeli do tajnej organizacji wojskowej POW. W 1917 roku przeniósł się do Szkoły Powszechnej w Głownie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców 1918 roku. W 1918 r Henryk Rynkowski ożenił się z Jadwigą Stępniewską córką burmistrza Władysława Stępniewskiego (1920-1926). W drugich wyborach w 1926 r. Henryk Rynkowski został burmistrzem Głowna. Do Rady Miejskiej wybrano 7 Żydów i 5-ciu Polaków. Burmistrz postanowił poszerzyć granice miejskie oraz wybudować nową szkołę.

  Poszerzenie granic miało dwa cele:

  -Zwiększyć udział Polaków w Radzie Miejskiej,

  -Zwiększyć dochody dla miasta przez przyłączenie bogatych majątków sąsiadujących z Głownem (Komorowskich, Rzewuskich, Jansza, oraz bogatych gospodarstw jabłońskiego i Fortuny na Paleńcu) oraz Osiny z Fabryką Norblina.

  Do zmiany granic miasta potrzebny był plan miasta. Burmistrz H. Rynkowski postanowił sam zrobić plan szczegółowy miasta, ponieważ nie było funduszy na ten cel. Przez półtora roku jeździł do hipoteki zbierał małe plany poszczególnych działek, zrobił pomiary w terenie i narysował pierwszy szczegółowy plan miasta, który zatwierdził w Warszawie na podstawie porównania ze zdjęciem lotniczym. Dzięki temu dało się przyłączyć do Głowna Paleniec, Zabrzeźnię, Warchałów, Osiny, Otwock. Budowa Szkoły Nr 1 była prowadzona na podarowanej od Pani Komorowskiej. Była to szkoła na tamte czasy nowoczesna (pierwsze centralne ogrzewanie w głownie) pierwsza część szkoły funkcjonuje do dziś.

• Mieczysław Wołudzki

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XII/95/03 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 24 listopada 2003 roku.

  Mieczysław Wołudzki był od 1961 roku dyrektorem Państwowego Domu Dziecka w Głownie. W tym czasie pełnił także funkcję komendanta Ośrodka Związku Harcerskiego – Hufiec Łowicz. Od 1975 roku powierzono mu funkcję komendanta nowoutworzonego Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Głownie, którą pełnił do 1979 roku. W kolejnych latach nadal czynnie działał w harcerstwie. Za swoje osiągnięcia otrzymał w 1984 roku tytuł „Honorowego Komendanta Hufca ZHP Głowno”. Od 1992 roku pełni funkcję prezesa Koła Terenowego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Za swoją pracę został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, -Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, -Zwykłym i Złotym Krzyżem za Zasługi dla Związku Harcerstwa Polskiego oraz wojskowymi odznaczeniami: -Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Armii Krajowej.

   

  Urodził się dnia 15 stycznia 1920 roku w Wilnie z rodziców Stanisława i Apolonii Janickich w środowisku wojskowo-ziemiańskim. Lata młodzieńcze spędził w swoim mieście rodzinnym Wilnie, gdzie do rozpoczęcia II wojny światowej ukończył gimnazjum i I-szą klasę liceum. Okupacja zmieniła jego życie, zamiast dalej się uczyć, podjął pracę na kolei przy konserwacji torów kolejowych. Uniknął zsyłki na wschód, co niestety spotkało wielu członków jego rodziny. Zmiana okupacji sowieckiej na niemiecką
  w czerwcu 1941 roku nie wiele zmieniła w jego życiu, nadal pracował na kolei.
  W sierpniu 1942 roku wstąpił do budzącego się do życia ruchu podziemnego wstępując
  w szeregi Armii Krajowej przyjmując pseudonim „Ikar”. W związku z jego zatrudnieniem na kolei, kierownictwo ruchu podziemnego powierza mu specjalne zadanie związane
  z transportem kolejowym jako zwiadowcy poleca nanosić na szkoce miejsc obok towarów kolejowych, na których Niemcy zaminowali teren w obawie przed dywersją
  i wysadzaniem w powietrze pociągów. Jednocześnie w szpitalu Św. Jakuba w Wilnie szkoli się na sanitariusza na potrzeby podziemia. Uczestniczy jako sanitariusz w akcji „Burza”,- pod kryptonimem „Ostra Brama” w wyzwoleniu Wilna z pod okupacji niemieckiej. Po wkroczeniu do Wilna armii czerwonej unika aresztowania i wywiezienia na wschód i przez „ zieloną granicę” szczęśliwie dociera do Białegostoku, a następnie Lublina. Tu podejmuje pracę w domu dla uczącej się Młodzieży, -w 1947 roku robi zaocznie maturę i 1949 roku podejmuje zaocznie, jako pracujący studia ekonomiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studia zostają przerwane aresztowaniem za działalność antypaństwową i lata 1952-1953 spędza w więzieniu na Lubelskim Zamku. Wypuszczony z więzienia jesienią 1953 roku wyjeżdża z Lublina do Łodzi, - podejmuje pracę w budownictwie, a po 1956 roku zatrudnia się jako wychowawca w Domu Młodzieży w Romanowie, jednocześnie jako instruktor Związku Harcerstwa Polskiego w stopniu podharcmistrza podejmuje działalność harcerską w Hufcu ZHP Łódź- Powiat jako zastępca komendanta Hufca, - w tej pracy zdobywa stopień harcmistrza. Za znaczne osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej po wyrażeniu przez niego zgody Kuratorium Oświaty w Łodzi przenosi go służbowo na stanowisko dyrektora Państwowego Domu Dziecka w Głownie z dniem 1 stycznia 1961 roku. Wraz z przybyciem do Głowna przyjmuje społeczną funkcję komendanta Ośrodka Związku Harcerstwa- Hufiec Łowicz. Po zmianach administracyjnych kraju w 1975 roku powierzono mu funkcję komendanta nowo utworzonego Hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Głownie, którą pełnił do października 1979 roku. Po przekazaniu funkcji komendanta swojemu następcy jest nadal czynnym instruktorem Hufca Głowno. Za jego pracę w harcerstwie, Komenda Hufca ZHP Głowno w listopadzie 1984 roku nadała mu tytuł „Honorowego Komendanta Hufca ZHP Głowno”. Prowadził szereg akcji harcerskich, a między innymi słynne obozy nad morzem w Osłoninie. Poza tym od listopada 1992 roku pełnił funkcję prezesa Koła Terenowego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, które przejawia znaczącą działalność. Za pracę zawodową i społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, - Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, - Zwykłym i Złotym Krzyżem za Zasługi dla Związku Harcerstwa Polskiego oraz wojskowymi odznaczeniami:- Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Armii Krajowej.

   

• Mieczysław Dylik

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XVIII/157/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 28 kwietnia 2004 roku.

   

  Mieczysław Dylik po zakończeniu Liceum Pedagogicznego w Łowiczu w 1953r. podejmuje pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej nr 1 w Głownie. Po krótkim czasie zostaje zastępcą kierownika szkoły, a następnie dyrektorem tej szkoły. Przez ten okres szkoła, którą kierował należała do czołowych szkół w województwie.

  W 1979 r. kończy studia w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie – wychowanie fizyczne. Szkoła Podstawowa nr 1 odnosi wiele sukcesów dydaktycznych, wychowawczych i sportowych. Praca dyrektora szkoły nie ograniczyła jego wielkiej działalności społecznej. Był i jest do dnia dzisiejszego bardzo oddany młodzieży i mieszkańcom Miasta Głowna. W roku 1983 zostaje Inspektorem Oświaty i Wychowania w Głownie kierując placówkami oświatowymi do 1989r. Dyrektorzy podległych wtedy szkół stwierdzają, iż ich przełożony był bardzo sprawiedliwy, solidny, szczery i otwarty, dbający zarówno o poziom nauczania, jak i warunki pracy i nauki w szkołach.

  Po przejściu na emeryturę w 1989r. pracuje w dalszym ciągu społecznie poświęcając się całkowicie dla innych. Jest człowiekiem skromnym, oddanym i bardo aktywnym. Za swą niezwykłą pracę zawodową i społeczną był wielokrotnie odznaczany i nagradzany.

  Zasługi Pana Mieczysława Dylika dla naszego miasta i jego mieszkańców w pełni potwierdzają słuszność zgłoszenia wniosku o nadanie tytułu Zasłużony dla Miasta Głowna.

   

• Franciszek Gwoździcki

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XXII/211/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 27 października 2004 roku.

  

  Ksiądz Franciszek Gwoździcki w latach 1919 – 1945 administrował parafię Głowno, gdzie wielkim nakładem sił i hartu ducha wybudował stojącą do dziś świątynię. Obejmując parafię w administrowanie zastał kościół spalony przez Niemców i zniszczoną plebanię, ale dzięki ogromnej pracy, konsekwencji i wytrwałości doprowadził do wybudowania świątyni. Ksiądz Franciszek Gwoździcki brał czynny udział w życiu społecznym Głowna. W latach 1938 – 1945 pełnił funkcję przewodniczącego rady Nadzorczej Banku Ludowego w Głownie obecnie Banku Spółdzielczego. Pełnienie funkcji przewodniczącego Rady Nadzorczej Banku przypada na cały okres okupacji hitlerowskiej, okres bardzo trudny, mimo to Bank nie przerywa działalności. Dzięki pracy i postawie takich ludzi jak ksiądz Franciszek Gwoździcki mogły funkcjonować i przetrwać placówki polskie. Ksiądz Franciszek Gwoździcki jest na pewno osobą zasłużoną dla Miasta Głowna.

   

• Dariusz Baranowski

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XXII/212/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 27 października 2004 roku.

  Dariusz Baranowski jest wybitnym polskim sportowcem. Od początku lat 90-tych jest on jednym z najwybitniejszych polskich kolarzy. Wywalczył najpierw w peletonie amatorskim z później w zawodowym wiele zaszczytów dla naszego kraju. Oto niektóre z nich: wielokrotnie był mistrzem Polski w różnych konkurencjach kolarskich, trzykrotnie wygrał Tour de Pologne, reprezentował nasz kraj na olimpiadach w Barcelonie i Atlancie. Uczestniczył wielokrotnie jako zawodowiec w największych na świecie wyścigach, w tym 5 – krotnie w Tour de France, zajmując znakomite miejsca. W bieżącym roku wraz ze swoją drużyną Liberty Seguros oraz jej liderem Roberto Herasem, zwyciężyli w kategorii drużynowej w wyścigu Vuelta Espana.

  Jest mieszkańcem Głowna od ok. 10 lat. W tym czasie dzięki temu faktowi, w prasie fachowej i popularnej nazwa naszego miasta pojawiała się wielokrotnie. Wspiera obecnością odbywające się w Głownie imprezy sportowe i nie tylko. Uczestniczy w życiu głowieńskich przedszkoli i szkół, chętnie spotyka się z młodzieżą, obdarowuje pamiątkami sportowymi aukcje charytatywne, wspiera finansowo działalność na rzecz dzieci niepełnosprawnych, obdarowuje sprzętem kolarskim młodych adeptów tego sportu z terenu Głowna i okolic.

  Dariusz Baranowski zasługuje na tego rodzaju zaszczyt nie tylko z powodu jego dotychczasowych zasług, lecz również dlatego, że wciąż jest aktywnym, znakomitym sportowcem, który rozsławia dobre imię naszego kraju i miasta w świecie.
  
  Dariusz Baranowski. Giro d'Italia 2005 było jego dziesiątym ukończonym wielkim tourem; dwukrotnie zajmował 12. miejsce - w Tour de France 1998 i Giro 2003. W peletonie kolarskim nosi przydomek "Ryba".

  Urodzony 22 czerwca 1972 roku w Wałbrzychu kolarz mierzy 183 cm wzrostu. W Polsce startował w barwach Victorii Rybnik. Najważniejsze osiągnięcia w karierze amatorskiej to trzy zwycięstwa w Tour de Pologne (1991-93), drugie miejsce w tym wyścigu w 1990 r., drugie miejsce w wyścigu dookoła Australii (93), brązowy medal MŚ juniorów w drużynie (90), mistrz Polski w 1997 r. w jeździe na czas, drugi w 1994 r. w górskich MP, trzeci w drużynie (94). Na igrzyskach olimpijskich w Atlancie (96) zajął 9. miejsce w wyścigu na czas. Od 1996 do 1998 roku startował w ekipie US Postal. Cztery ostatnie sezony (1999-2002) spędził w barwach Banesto. W zawodowym peletonie jest ceniony jako zawodnik do pomocy w górach. Miał też swoje własne sukcesy. W 1998 r. zajął 12. miejsce w Wielkiej Pętli, dwa lata później zajął 22. lokatę w Giro d’Italia, w 2001 – 34. miejsce w Vuelta a Espana. W minionym sezonie wygrał cały wyścig i dwa etapy GP Mitsubishi w Portugalii, zdobył też koszulkę najlepszego górala w prestiżowym wyścigu Dauphine Libere. Giro d'Italia 2005 było jego dziesiątym ukończonym wielkim tourem. W peletonie kolarskim nosi przydomek "Ryba".

   

  kariera

  1996-98 - US Postal Service

  1999-2000 - Banesto

  2001-02 - ibanesto.com

  2003-2004 - CCC Polsat

  od 2004 - LIBERTY SEGUROS

  Największe sukcesy:

  1. miejsce - Mistrzostwa Polski - jazda indywidualna na czas - 1997

  1. miejsce - Grande Premio M. R. Cortez/Mitsubishi (kat. 2.3) - 2002

  1. miejsce - klasyfikacja górska - Dauphine Libere (2.HC) - 2002

  1. miejsce - klasyfikacja górska Wyścigu Solidarności (2.5) - 1996

  1. miejsce - 3. etap - Grande Premio M. R. Cortez/Mitsubishi (2.3) - 2002

  1. miejsce - 4. etap - Grande Premio M. R. Cortez/Mitsubishi (2.3) - 2002

  4. miejsce - 20. etap - Tour de France - 1998

  5. miejsce - 13. etap - Vuelta a Espana (GT) - 2001

  9. miejsce - jazda indywidualna na czas - IO Atlanta 1996

  12. miejsce - Tour de France - 2001

   

• Alicja Wojciechowska

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany uchwałą nr XL/376/06 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 28 kwietnia 2006r.

  Pani Alicja Wojciechowska profesjonalnie zarządza firmą (tytuł Przedsiębiorstwa Fair Play), doskonale łączy pracę zawodową z pracą społeczną. Udzielając pomocy instytucjom, organizacjom społecznym i stowarzyszeniom, daje świadectwo ofiarności, życzliwości i bezinteresowności. Aktywna postawa w życiu naszego lokalnego środowiska pomaga rozwiązywać problemy i nieść pomoc potrzebującym (pomoc finansowa dla szkół Głowna, dla Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, dla Polskiego Związku Niewidomych – Koło Terenowe w Głownie, dla Domu Pomocy Społecznej w Głownie, dla ZNP Odział w Głownie, wieloletni sponsoring drużyny tenisa stołowego TKKF). Poprzez działania swojej firmy wpływa na rozwój gospodarczy Głowna, kształtuje pozytywny wizerunek naszego miasta w kraju i zagranicą.

   

• Andrzej Sadowski

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadano Uchwałą nr XL/377/06 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 28.04.2006 r.

  Pan Andrzej Sadowski urodził się 13 sierpnia 1943 r. w Warszawie. Pochodzi z rodziny o tradycjach patriotycznych. Jego ojciec Ludwik był ułanem. Zginął tragicznie w czasie wojny w obozie koncentracyjnym, on zaś wraz z matką na skutek Powstania Warszawskiego trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie a następnie do obozu przesiedleńców w Łowiczu. W wyniku zawieruchy wojennej mały Andrzej wraz z mamą zamieszkał u rodziny ojca w Kuklówce.

  W 1956 r. w wieku 13 lat pan Andrzej zapisał się do harcerstwa. Należał do XXIV drużyny ZHP im. J. Chełmońskiego. Dzięki harcerstwu zwiedził wiele zakątków Polski, a także rozwijał swoje zamiłowania. Aby rozwijać swoją sprawność fizyczną często odbywał długie wycieczki rowerowe np. jeździł na święto Bożego Ciała do Łowicza.

  Pan Sadowski z zawodu jest kierowcą, w latach dziewięćdziesiątych uruchomił pierwszą prywatną linię przewozu pasażerskiego z Głowna do Łodzi. Poza pracą zawodową w wolnych chwilach lubił coś tworzyć i budować. W ten sposób sam nauczył się zawodu murarza. Jest twórcą wielu pięknych kominków.

  Od kilku lat pan Andrzej postanowił skierować swoje zainteresowania i energię na upiększanie naszego miasta, w okolicach doliny rzeki Mrogi.

  - Wykonał liczne ścieżki piesze i rowerowe wzdłuż rzeki.
  - Oczyścił rzekę na odcinku ok. 1 km z licznych śmieci i odpadów komunalnych.
  - Zaaranżował i wykonał ławki z odpadów betonowych dla mieszkańców osiedla Kopernika.
  - Wykarczował liczne krzewy i urządził mini park rekreacyjny dla naszych mieszkańców.
  - Zainstalował szereg koszy i ławek wzdłuż rzeki tworząc doskonałe miejsce do spacerów i odpoczynku.
  - Odwodnił i zmeliorował tę część osiedla, a także z resztek asfaltu utwardził drogę, którą dzieci uczęszczają do Szkoły Podstawowej Nr 2.
  - Systematycznie oczyszcza teren ze śmieci.
  - Dokonał licznych nasadzeń roślin poprawiając estetykę tej części naszego miasta.
  - Wykonał tor saneczkowy dla dzieci.
  - W czerwcu 2005 r. pan Andrzej Sadowski za swoje zasługi na rzecz dzieci został uhonorowany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci odznaką „Przyjaciel Dziecka”. Nagrodę tą otrzymał z rąk burmistrza Głowna.

• Wojciech Zuchora

  +

  Pan Wojciech Zuchora urodził się 26.04.1935 roku w Głownie. Przez cały czas mieszka w naszym mieście. Jest uczciwym i skromnym człowiekiem. Nigdy nie zabiegał o nagrody i nie wychwalał się tym co zrobił. Warto więc przypomnieć i docenić to co uczynił. Pan Zuchora od ponad 50 lat jest członkiem OSP Głowno. Obecnie pełni zaszczytną funkcję chorążego sztandaru jednostki W 1951 roku rozpoczął pracę jako uczeń ślusarski w Zgierskich Zakładach Remontu Maszyn Włókienniczych na ulicy Dąbrowskiego 15. W 1955 roku po wybuchu butli acetylenowej narażał swoje życie ratując ludzi i mienie zakładu. W trakcie akcji był poszkodowany. Za udział w niej i wykazane poświęcenie został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W okresie zatrudnienia w Łódzkim Kombinacie Budowy Domów na ulicy Teresy 105 jako ślusarz-spawacz przyczynił się do budowy zalewu na rzece Mrodze poprzez pozyskanie elementów prefabrykowanych -płyt betonowych do wyłożenia jego brzegów. Osobiste starania poczynione przez pana Wojciecha w Dyrekcji Kombinatu spowodowały, że ówczesnym władzom Głowna pozostało tylko przetransportowanie płyt w celu ich ułożenia.
  W ostatnich latach pan Wojciech Zuchora był zaangażowany przy odnowieniu pomnika na grobach rozstrzelanych Polaków -mieszkańców Głowna pod murem cmentarnym. Postawa pana Wojciecha Zuchory uwidoczniła się również w społecznym i religijnym życiu naszego miasta. W 1958 roku w święto Bożego Ciała doszło do haniebnej akcji komunistycznej Służby Bezpieczeństwa, która próbowała siłą rozproszyć uczestników procesji. Chodziło o niedopuszczenie do przeniesienia Krzyża z placu Wolności do Kościoła. Mimo działań SB, pan Wojciech razem z innymi kolegami przenieśli Krzyż pod świątynię św. Jakuba i tam został przez nich ustawiony. Obecnie stoi on przy kościelnej dzwonnicy. W 2001 roku miała miejsce doniosła dla naszego miasta uroczystość związana z przywróceniem na fasadzie dawnego budynku Banku Spółdzielczego przy ulicy Łowickiej figury św. Floriana. Figura ta przetrwała okres okupacji. W czasach stalinowskich została przez "nieznanych sprawców" zdemontowana. Na wniosek księdza doktora Stanisława Banacha, głowieńskiego proboszcza i dziekana, a także ówczesnego prezesa Banku Spółdzielczego pana Tadeusza Lisa oraz pana Wojciecha Zuchory doszło do rekonstrukcji figury. Pan Wojciech Zuchowa nie szczędził trudu przy organizowaniu uroczystości, a przede wszystkim dbał o to, aby rekonstruowana figura prezentowała się jak najlepiej i służyła miastu na długie lata.
  Należy podkreślić, że działalność społeczna i obywatelska postawa pana Wojciecha Zuchowy spotkały się już wcześniej z uznaniem, otrzymał m.in. list z podziękowaniem od ks. dr Stanisława Banacha oraz Listy Gratulacyjne od Burmistrza Miasta Głowna i Przewodniczącego Rady Miejskiej w Głownie.

• Janina Markiewicz

  +

  Tytuł Zasłużonego Obywatela dla Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XXIX/222/08 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 19 listopada 2008 roku.

  Janina Markiewicz urodzona 01.06.1898 r. w Głownie. Pochodziła z szanowanej rodziny Perlińskich. Była jednym z jedenaściorga rodzeństwa dzieci Franciszki i Józefa Perlińskich. Ukończyła pensję dla panien w Łowiczu i Seminarium Nauczycielskie w Łowiczu. Do wybuchu wojny pracowała w zawodzie nauczyciela w Warszawie. Wojna doświadczyła Ją okrutnie pobytem w obozie koncentracyjnym w Majdanku, do którego dostała się po jednej z przypadkowych łapanek na ulicach Warszawy. To, że Ją zwolniono po kilku miesiącach uważała za cud. Po zwolnieniu z Majdanka wróciła do Głowna i w 1945 r. podjęła pracę w nowotworzonym, jedynym w Głownie i rejonie Przedszkolu Nr 1 w Głownie, którego została kierownikiem. Była zawsze uśmiechniętą, skromną i serdeczną dla wszystkich osobą. Bardzo kochała dzieci i one to wyczuwały i te uczucia odwzajemniały. Była prawdziwą profesjonalistką. Bawiła ucząc i uczyła bawiąc. Była wspaniałą organizatorką zabaw ruchowych. Wówczas nie było atrakcyjnych zabawek i pomocy dydaktycznych a pomimo, to liczni wychowankowie wspominają wspaniałą zabawę w ciepłej, przyjaznej atmosferze tworzonej przez ich wychowawczynię ¬Janinę Perlińską. Niedługo potem jak została kierownikiem przedszkola, mając 49 lat wyszła za mąż za Józefa Markiewicza. Pragnęła zapewnić prawdziwą rodzinę wychowywanej przez niego, zaadoptowanej pięcioletniej Ani. Pani Anna Ułanowicz-Kret wspomina, że przyszła mama urzekła ją już w czasie pierwszego spotkania. Od czasu ślubu, _ Pani Janina opiekowała się z prawdziwą miłością swoją zaadoptowaną córeczką i swymi wychowankami w przedszkolu. Codziennie zabawę i naukę przeplatała występami w sali kinowej. Przedszkole znajdowało się wtedy w dworku, obecnie budynku Urzędu Miejskiego i siedzibie Rady Miejskiej. Pani Janina urządzała z wychowankami jasełka i patriotyczne przedstawienia. Wychowankowie do dziś pamiętają jak byli poprzebierani na biało z czerwonymi sercami na piersiach i śpiewali "Całym sercem, duszą dziecinną, kocham tę Polskę, ziemię rodzinną". Pani Janina była prawdziwą, przedwojenną patriotką, a miłość do Ojczyzny starała się wpoić każdemu, nawet najmłodszemu dziecku przez wiersz, piosenkę, a przede wszystkim własny przykład.
  Na równi z patriotyzmem stawiała chrześcijańską postawę. W przedszkolu na widocznym miejscu stała zawsze figura Matki Boskiej Niepokalanej. Czasy były ciężkie, brakowało na pomoce naukowe i na żywność dla przedszkola. Pani Janina uchodziła jednak w Głownie za osobę na tyle odpowiedzialną i szanowaną, że nie miała kłopotów z uzyskaniem wsparcia. W głowieńskim przedszkolu Janina Markiewicz pracowała pięć lat. W 1950 roku, ponieważ nie chciała wstąpić do partii, została przeniesiona do pracy w oddalonej o pięć kilometrów od Głowna Woli Zbrożkowej. Tutaj, jako kierownik przedszkola, pracowała do 1958 roku. Miała mieszkanie służbowe, ale mimo to codziennie pieszo pokonywała pięciokilometrową trasę, bo w Głownie zostali jej mąż i córka. Podobnie jak w Głownie, również w Woli Zbrożkowej, Pani Janina zjednała sobie wielu ludzi. Zżyła się z tamtejszym środowiskiem, ale jej wychowankowie z Głowna o Niej nie zapomnieli: "Chodziliśmy do Niej pięć kilometrów, to było dla nas nic w porównaniu z tym, że znów się z Nią spotkamy. Zawsze nas przyjmowała z otwartymi ramionami i częstowała pysznymi racuchami z jabłkiem". Janina Markiewicz przeszła na emeryturę w 1958 roku. Mając więcej czasu na swoje pasje, nie zapominała również o swoich wychowankach. Przez całe życie kierowała się zasadami skromności, pobożności i patriotyzmu. Znajdowała i znajduje uznanie u wielu osób, zarówno tych, które Ją znały, jak i tych, którzy nie mieli szczęścia Jej spotkać. Janina Markiewicz zmarła 4 czerwca 1973 roku, ale pamięć o Niej jest ciągle żywa, a kwiaty na Jej grobie ciągle świeże. Podczas obchodów sześćdziesięciolecia istnienia Miejskiego Przedszkola Nr 1 w Głownie padało wiele ciepłych słów na temat pierwszego kierownika. Po mszy świętej, zostały złożone kwiaty na Jej grobie przez przedstawicieli władz miasta Głowna oraz społeczność przedszkola. Najstarsi absolwenci Miejskiego Przedszkola Nr 1 w Głownie do dziś z podziwem wspominają swoją wychowawczynię Janinę Markiewicz. Jest Ona niewątpliwie postacią zasłużoną dla oświaty w Głownie.

• Bohdan Kowalski

  +

  Bohdan Kowalski urodzony 1.VII.1900r.w Łodzi,początkowe nauki pobierał w szkole elementarnej w Łodzi. Po jej ukończeniu w r.1911 przeniósł siędo I kl. Szkoły Przemysłowej w Łodzi, zaś w r.1914 do kl.III Szkoły Handlowej Kupiectwa Łódzkiego-późniejszej Wyższej Szkoły Realnej.W lutym 1918r. Porzucił naukę, by bez wiedzy rodziców, zaciągnąć się w szeregi formowanego wojska polskiego.Walczył w obronie Lwowa. Po paromiesięcznej słuzbie, ranny został odesłany rodzicom. Do szkoły już nie wstępuje, lecz wykształcenie swoje uzupełnia na wieczorowych kursach maturalnych.
  

  1 kwietnia 1919r. Zostaje nauczycielem szkoły powszechnej w pow. brzezińskiem. W poczuciu obowiązku obywatelskiego, rzucając zaciszną szkołę wiejską, znów w lipcu 1920r. Wstępuje do szeregów wojskowych 30p. Strzelców Kaniowskich, z którymi 31.VIII. Tegoz roku w tragiczny sposób dostaje się do niewoli bolszewickiej. Po 6-miesięcznych opresjach ucieka z niewoli i w lutym 1921 r. przedostaje się do kraju, gdzie udaje się do szpitala wojskowego w Stryju chory na tyfus. Zwolniony z wojska w kwietniu 1921r.przyjął stanowisko nauczyciela w szkole powszechnej w Głownie. W dniu 21.IV.1925r.( w wieku niespełna 25 lat), obejmuje obowiązki kierownika szkoły w Bratoszewicach, skąd 1.IX.1925r. Zostaje urlopowany w celu podjęcia studiów w Państwowej Wyższej Szkole Nauczycielskiej.
  W grudniu 1930r. Zostaje mianowany kierownikiem Szkoły Nr 1 w Głownie. W Głownie poza praca nauczyciela – kierownika, bierze czynny udział w pracach społecznych.Zostaje komendantem Związku Strzeleckiego i członkiem Rady Miejskiej.
  W r.1932 kończy kurs podchorążych rezerwy otrzymując stopień podporucznika rezerwy. Będąc kierownikiem Szkoły Nr 1, nadzoruje budowę nowego gmachu tej szkoły.
  Tutaj w głównie zastaje go II Wojna Światowa, wiadomość o której przyjął z drżeniem w sercu, jakoby przeczuwając,że e tej wojnie przyjdzie mu oddać życie dla Ojczyzny. Jakkolwiek zawsze ofiarny i skory na jej zew, tym razem myśl o wstąpieniu w szeregi jej obrońców początkowo go przeraża. Jednak, gdy niemiecki wróg się zbliżał, poszedł pod Warszawę, by jej bronić.
  Odchodząc oddał żonie szablę i rewolwer z prośbą o ich przechowanie. Do armii polskiej wraz z innymi ochotnikami, nie został przyjęty. Idzie dalej na wschód za wycofującymi się oddziałami Wojska Polskiego. Po miesięcznej tułaczce wraca do domu. W Głownie napotyka zmienioną sytuację. Władze miejskie w następstwie porachunków osobistych, pozbawiają go stanowiska kierownika szkoły Nr 1. W krótkim czasie, te same władze w porozumieniu z niemiecką administracją okupacyjną, wyznaczają go na stanowisko kierownika szkoły w Strykowie przewidzianej do likwidacji.Jednoczesnie wydano zgodę na pozostanie pozostałych członków rodziny w głównie. Będąc od tylu lat związany z Głownem Bohdan Kowalski nie wyraził zgody na przejęcie szkoły w Strykowie i podjął starania zakończone powodzeniem o ponowne objęcie funkcji kierownika szkoły Nr 1 w Głownie.
  W listopadzie 1939r. Zostaje aresztowany.Pozostaje w areszcie trzy dni. W ostatnim dniu pobytu, do aresztu przybyła ekipa funkcjonariuszy SS z batogami.Odbyło się szczegółowe przesuchanie, w trakcie którego zapytano go czy to on wygłaszał przemówienia i mówił że chce „odeprzeć od Bałtyku krzyżackie pazury”. Kowalski potwierdził.Wówczas przed pobiciem obriniła go Niemka Benke, podkreslając jego zaangażowanie w rozwój szkolnictwa w głównie w minionych latach i pobieranie nauki języjka niemieckiego w szkole średniej. Z aresztu został zwolniony z ostrzeżeniem , że kolejne zatrzymanie „zakończy się inaczej”.
  Na prośbę żony, by wyjechał w obce strony, oświadczył: „Jeśli mam zginąć to tu na posterunku”!W odpowiedzi na gestapowskie pogrózki w 1940r. zaciąga się do Polskiej Organizacji Zbrojnej.Bierze w niej czynny udział, komunikując się z jego dowództwem w Warszawie. Przyjmuje u siebie wysłanników i umożliwia im dalej przejście „zielonej granicy”pod Strykowem.Broń, przechowywa w domu, od czasu do czasu wyjmuje, czyści, smaruje.Mundur wojskowy wietrzy.Pracując w Szkole Nr 1, organizuje również w głównie kursy tajnego nauczania.
  Organizuje także zaawansowany kurs dla nauczycieli z Głowna, dla podniesienia ich poziomu nauczania. Przyjmuje u siebie w domu licznych prelegentów.
  W r.1942 wstępuje do Polskich Związków Powstańczych, a w r.1943 przechodzi do Armii Krajowej. W dniu 14 stycznia 1944r. Zostaje zatrzymany i osadzony przez gestapo w więzieniu w Łowiczu. Stamtąd udało mu się jeszcze przysłać testament synom, „by pamiętali o jego ideałach”!
  W dniu 28 stycznia 1944r. Został z Łowicza przewieziony do Warszawy na Pawiak, gdzie 2 lutego tegoż roku o godzinie 10-tej, został rozstrzelany.

• Maria Jakiel

  +

  Pani Maria Jakiel jest absolwentką Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie i Liceum Ogólnokształcącego również w Głownie. Po ukończeniu studium Nauczycielskiego w Zgierzu rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej w Lubiankowie, jako nauczyciel języka polskiego od 15.08.1961r. do 31.08.1964r. Od 01.09.1964r. przeszła do Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie na stanowisko nauczyciela języka polskiego. W 1969r. ukończyła studia magisterskie na Uniwersytecie Łódzkim na wydziale polonistyki i objęła w tej szkole stanowisko zastępcy kierownika szkoły. Od 01.02.1974r. do 31.08.1975r została zatrudniona w Wydziale Oświaty i Wychowania w Łowiczu, jako wizytator metodyk języka polskiego. Od 01.09.1975r. powróciła do Szkoły Podstawowej nr 1, gdyż w polskiej oświacie nastąpiły zmiany organizacyjne i w Głownie powstał Wydział Oświaty i Wychowania. Nadal pracuje jako nauczyciel języka polskiego i ponownie zostaje zastępcą dyrektora szkoły. W dn. 01.02.1983r. nastąpił dla Pani Marii Jakiel ogromny awans zawodowy, gdyż została dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie. Funkcję tą pełniła ponad 11 lat, aż do 31.08.1994r. Do 2002r. uczyła w tej szkole języka polskiego i po ponad czterdziestu latach pracy w zawodzie nauczyciela przeszła na emeryturę. Życie zawodowe Pani Marii Jakiel związane było z oświatą i to prawie cały ten czas pracy ze Szkołą Podstawową nr 1 w Głownie.
  Pani Maria Jakiel już od samego początku pracy zawodowej w szkole, tj. od 01.09.1961r, została członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Prowadziła w nim działalność socjalną i kulturalną. Wzbogacała wiedzą z zakresu dydaktyki i wychowania i przekazywała ją jej członkom. Od 1966r. pracowała w Zarządzie Ogniska nr 1 ZNP, pełniąc różnorodne funkcje. Od 26.02.1976r. jako członek Rady Zakładowej ZNP a od 1980r. jako jej wiceprzewodnicząca miała swój udział w pracach komisji planujących i opiniujących przygotowania do reform oświatowych, jak wprowadzenie ośmioletniej szkoły powszechnej.
  W 1966r. Szkoła Podstawowa nr 1 uzyskała tytuł „Szkoły Wiodącej” i wtedy Pani Maria Jakiel jako członek Rady Pedagogicznej podjęła się trudnych przedsięwzięć m.in. prowadząc lekcje pokazowe otwarte dla nauczycieli powiatu łowickiego w tym i z Głowna.
  Jako dyrektor szkoły inspirowała wiele prac nowatorskich, w Radzie Pedagogicznej, dających bardzo dobre efekty dydaktyczno -wychowawcze, które były również prezentowane w szkole dla nauczycieli niemieckich.
  W 1972r. wraz z Panem Mieczysławem Dylikiem przygotowała odczyt pedagogiczny pt.” Z doświadczeń Szkoły Podstawowej nr 1 nad tworzeniem systemu wychowawczego”, który został opublikowany przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Łodzi.
  W 2004r. została członkiem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich przy parafii Św. Jakuba i pełni tam funkcję sekretarza. Stowarzyszenie, w którym pracuje Pani Maria Jakiel prowadzi stołówkę przygotowującą obiady dla kilkuset potrzebujących osób w naszym mieście.
  W 2002r. po przejściu na emeryturę wstąpiła do Sekcji Emerytów i Rencistów Związku Nauczycielstwa Polskiego, gdzie została członkiem Komisji Historycznej a w 2006r. członkiem Zarządu. W 2005r. przewodniczyła Komisji Historycznej SEiR ZNP przy opracowaniu publikacji pt.” Rys historyczny ZNP na terenie Głowna w latach 1924-2005” oraz „Biografia działaczy związkowych i oświatowych z terenu Głowna” wydanych w formie biuletynu przez ZNP – Zarząd Oddziału w Głownie. Obie te publikacje powstały na 100 lecie ZNP. Pani Maria Jakiel nie poprzestaje w swych działaniach i przygotowuje kolejną publikację o tajnym nauczaniu w Głownie w latach 1939-45. W tym roku, tj. 28.04.2009r. na 70 lecie powstania Tajnej Organizacji Nauczycielskiej wraz z komisją historyczną, zarządem SEiR, zarządem oddziału ZNP zorganizowano wielką uroczystość z udziałem władz miasta, władz związkowych ZNP i byłych uczniów tajnego nauczania. Pani Maria Jakiel współautorka biuletynu o tajnym nauczaniu wygłosiła piękną prelekcję na tej uroczystości na temat 70-lecia powstania TON. Spotkanie to pozwoliło również wzbogacić wiedzę na ten temat, którą uzupełniają byli nauczyciele i uczniowie z lat II wojny światowej. W związku z rozszerzającą się wiedzą w tym temacie opracowany zostaje „Aneks – to, co przywróciła pamięć” do wcześniejszego opracowania.
  Wszystkie biuletyny i opracowania, w których ogromną zasługę ma Pani Maria Jakiel będą również wykorzystane przez Łódzkie Towarzystwo Historyczne, które przygotowuje Monografię Miasta Głowna.
  W 1982r. Pani Maria Jakiel otrzymała „Złoty Krzyż Zasługi” za wyróżniającą dwudziestoletnią pracę pedagogiczną, w 1988r. „Medal Komisji Edukacji Narodowej” za zasługi dla oświaty.Za owocną pracę w ZNP została odznaczona w 1976r. „Złotą Odznaką ZNP”. W 1988r. została wyróżniona „Honorową Odznaką Ligii Kobiet Polskich”. W rocznicę 100-lecia ZNP tj. w 2005r. otrzymała „Odznakę 100-lecia”. W 1972r., 1973r, 1980r. otrzymała nagrody Ministra Oświaty i Wychowania III, II i I stopnia za osiągnięcia w pracy dydaktyczno–wychowawczej oraz dyplomy i podziękowania Kuratora i Inspektora Oświaty i Wychowania.

• Zofia Janina Kittel

  +

  Tytuł "Zasłużona dla Miasta Głowna" nadany Uchwałą Rady Miejskiej Nr VIII/54/11 z dnia 30 marca 2011 roku.

  Zofia Janina Kittel, urodzona 25 marca 1905 r. w Dąbiu nad Nerem, z domu Prylińska. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Łęczycy podjęła pracę w tutejszej szkole podstawowej. Lata II wojny światowej spędziła wraz z mężem Władysławem w Głownie.
  
  Tu wspólnie prowadzili księgarnię. Od 1 września 1945r. przystąpiła do pracy jako nauczyciel języka polskiego i historii w Szkole Podstawowej nr 1 w Głownie. Jej wielkie zaangażowanie i umiejętności pedagogiczne sprawiły, że klasy, których była wychowawcą wyróżniały się w nauce, zachowaniu i pracy społecznej.

  Zajmowały pierwsze miejsca w różnorodnych konkursach, a dochody z występów kółka dramatycznego prowadzonego przez Panią Zofię wzbogacały finanse szkoły. Inne formy pracy z dziećmi, to organizowanie Spółdzielni Uczniowskiej "Jutrzenka" oraz obchody Tygodnia Oświaty, Książki i Prasy. Należy tu zaznaczyć, że były to lata tuż po zakończeniu działań II wojny światowej, a szkolnictwo nasze zaczęło się dopiero odradzać i rozwijać.

  Działalność Zofii Kittel była zawsze przez władze oświatowe wysoko oceniana i nagradzana. We wrześniu 1950 r. została powołana na stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie. Był to dla Niej wielki honor i wielkie wyzwanie. Na stanowisku tym dała się poznać jako wspaniały organizator oraz dobry, a zarazem wymagający przełożony.

  Największe Jej osiągnięcia w tym okresie to:
  - uaktywnienie Szkolnego Koła Odbudowy Stolicy,
  - zorganizowanie świetlicy szkolnej, a następnie półinternatu, gdzie uczniowie wymagający wsparcia mogli pod okiem nauczycieli, odrabiać lekcje, bawić się, wypoczywać, a także spożyć posiłek,
  - inspirowanie wielu działań Komitetu Rodzicielskiego, który w 1952 r. oddał do użytku, wprawdzie jeszcze prowizoryczną salę gimnastyczną, ale z pełnym wyposażeniem sportowym,
  - rozbudowa w latach 1961 - 1964 szkoły i kapitalny remont starej części budynku( zorganizowanie Sali gimnastycznej, gabinetu dentystycznego i biblioteki),
  - inspirowanie kadry pedagogicznej do permanentnego kształcenia się w zakresie studiów wyższych oraz bogacenia warsztatu własnej pracy,
  - wdrożenie systemu klasowo - pracownianego jako podstawowej formy pracy szkoły oraz poszerzonego programu matematyki w klasach I - III realizowanego metodą "kolorowych klocków",
  - zainicjowanie systemu wychowawczego szkoły opartego na samorządności i samoobsłudze uczniów,
  - nawiązanie kontaktów ze szkołami wiodącymi i eksperymentującymi w kraju.

  Te wszystkie poczynania spowodowały, że w roku szkolnym 1966/67 Szkoła Podstawowa nr 1 w Głownie, na wniosek Wydziału Oświaty w Łowiczu otrzymała tytuł "Szkoły Wiodącej", która promieniowała w środowisku, a swoje doświadczenia i osiągnięcia zaczęła przekazywać innym szkołom.

  Pani kierownik miała zawsze na uwadze dobro i rozwój uczniów oraz uczących ich nauczycieli - wychowawców, była przy tym skromnym, dobrym, spieszącym ludziom z pomocą człowiekiem. Na uwagę zasługuje Jej praca w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Nie sposób też nie docenić wielkiego wkładu p. Zofii Kittel w życie i rozwój naszego miasta, co znalazło wyraz w jej aktywności w trakcie pełnienia przez wiele kadencji funkcji radnej Rady Miejskiej w Głownie. Należy podkreślić Jej udział w budowie Obelisku Poległych w latach 1949/45 usytuowanym w Parku im. Armii Krajowej, czy powołanie Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna.

  Pani Zofia Kittel zmarła w kwietniu 1982r. żegnana przez społeczność miasta, uczniów, ludzi, w których sercach i umysłach pozostaje. Całe Jej życie zawodowe i społeczne było związane z historią i rozwojem oświaty w naszym mieście, historią Związku Nauczycielstwa Polskiego, wzbogacaniem życia kulturalnego, tradycji, z rozwojem i rozsławianiem naszego miasta.

  Efekty pracy p. Zofii Kittel, wielki podziw szacunek oraz przywiązanie osób współdziałających z Nią potwierdzają słuszność zgłoszenia wniosku.

  Przebieg pracy zawodowej.
  1. Nauczyciel Szkoły Podstawowej w Łęczycy;
  2. lata 1943 - 1945 praca w głowieńskiej księgarni,
  3. 01.09.1945 - 31.08.1950 - nauczyciel Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie
  4. 01.09.1950 - 31.08.1970 - kierownik Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie
  5. 01.09.1970 - 31.08.1972 - po przejściu na emeryturę nauczyciel Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie.

  Praca społeczna:
  1. Długoletni, aktywny działacz Związku Nauczycielstwa Polskiego.
  2. Jeden z inicjatorów powstania w czerwcu 1945r. pierwszego w województwie łódzkim Przedszkola ZNP w Głownie, którego pracę kontynuuje obecnie Przedszkole nr 1.
  3. Listopad 1945r. - przewodnicząca nowo powstałej komórki ZNP na terenie Szkoły Podstawowej nr. 1 w Głownie.
  4. Jako wychowawca inicjator wielu akcji społecznych uczniów.
  5. Jako radna kilku kadencji Rady Miejskiej w Głownie i Przewodnicząca Komisji Oświaty, Kultury i Zdrowia, realizator wielu akcji m.in.: - utworzenie Ogniska Muzycznego przy Szkole Podstawowej nr 1 w Głownie dla dzieci uzdolnionych muzycznie;
  - powołanie Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna i pełnienie funkcji pierwszego Prezesa w/w Towarzystwa;
  - organizacja stałej Wystawy Historycznej Miasta Głowna stanowiącej początek obecnego Muzeum;
  - udział w budowie Obelisku Poległych w latach 1939 - 1945;
  - współudział w tworzeniu przy Związku Nauczycielstwa Polskiego koła nauczycieli emerytów, tj. Ogniska nr 5 Emerytów i Rencistów przy Oddziale ZNP w Łowiczu i pełnienie tam funkcji sekretarza (1972r);
  - szereg działań związanych z rozwojem i rozbudową naszego miasta.

  Nagrody i Odznaczenia:
  1. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
  2. Medal Komisji Edukacji Narodowej.
  3. Złoty Krzyż Zasługi.
  4. Zasłużony Działacz Związku Nauczycielstwa Polskiego - Złota Odznaka ZNP.
  5. Odznaka Zasłużony dla Województwa Łódzkiego.
  6. Liczne nagrody, dyplomy, listy gratulacyjne i wyróżnienia od Kuratora Oświaty Okręgu Łódzkiego i Inspektora Szkolnego w Łowiczu.