Honorowi Obywatele Miasta Głowna

• Romuald Adam Cebertowicz

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XII/96/03 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 24 listopada 2003 roku.
  

  Prof. Cebertowicz był wybitnym przedstawicielem nauki polskiej. Wynalazł metodę zeskalania gruntów, która pozwoliła na szybkie i skuteczne przygotowanie terenu pod budowę wielkich obiektów przemysłowych. Cebertowicz działał nie tylko w kraju. Dzięki niemu uratowano, m.in. Pałac Piotra Wielkiego w Związku Radzieckim, zabytki Wenecji i Padwy, krzywą wieżę w Pizie we Włoszech.

  Od 1977r. był honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna.

  Prof. Cebertowicz wyróżniany był licznymi nagrodami państwowymi, otrzymał m.in. w 1949 r. nagrodę indywidualną I stopnia za opracowanie polskiej metody elektroiniekcji gruntów. Był też kawalerem licznych wysokich orderów i medali.

  Zmarł w 1981 r. w Łodzi, jednak zgodnie ze swą wolą został pochowany na cmentarzu w Głownie.

  Urodził się 07.02.1897 roku w Głownie w rodzinie naczelnika miejscowego urzędu powiatowego Adama i Stanisławy z Krzyżanowskich Cebertowiczów. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w miejscowej szkole powszechnej. Od najmłodszych lat wychowywany był w duchu patriotycznym. W 1905 roku wziął udział w szkolnym strajku, w którym młodzież protestowała przeciwko rusyfikacji.

  Po ukończeniu głowieńskiej szkółki w 1907r. rodzice wysłali syna do polskiej Szkoły Handlowej w Łowiczu. W 1912 roku władze carskie zamknęły placówkę z powodu patriotycznej postawy nauczycieli i uczniów. Cebertowicz został przeniesiony do prywatnej szkoły Radomskiego w Zduńskiej Woli, a po jej ukończeniu kontynuował naukę w rosyjskiej Szkole Realnej w Łowiczu, gdyż dawała ona możliwość wstępu na studia wyższe.

  Wraz z wybuchem I wojny światowej Cebertowicze znaleźli się w guberni woroneskiej, a następnie w Moskwie, gdzie Adam otrzymał pracę w urzędzie pocztowym. Kontynuował naukę w reaktywowanej II Warszawskiej Szkole Realnej i w 1916r. uzyskał maturę.

  W 1917r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii, ewakuowanej do Moskwy Politechniki Ryskiej. W czasie rewolucji październikowej walczył w ochotniczym oddziale saperskim, potem skierowany został do służby wartowniczej.

  7 lutego 1919r. wraz z rodziną powrócił do kraju i rozpoczął pracę jako sekretarz głowieńskiego Magistratu oraz kontynuował przerwane studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej.

  Na wieść o trzecim zrywie narodowiewyzwoleńczy na Śląsku opuścił Warszawę i stanął w szeregach powstańczych.

  Od 1921 r. brał bezpośredni udział w walkach jako oficer baterii kpt. Mierzejewskiego I Dywizjonu artylerii powstańczej, m. in. W rejonie Kędzierzyna Koźla i pod Górą św. Anny. Po zakończeniu walk wrócił do stolicy. Aby moc utrzymać założoną rodzinę dorabiał korepetycjami i współpracował z prof. Ponikowskim przy pracach geodezyjnych w okolicach Kolna i Wołkowyska. W 1923 roku otrzymał stałą posadę w Głównym Urzędzie Statystycznym, kilka lat później objął kierownictwo Biura Kartograficznego. Jego dociekliwość i dokładność przyczyniła się do powstania wielu szczegółowych map i opracowań kartograficznych. W 1935 roku R. Cebertowicz obronił wysoko ocenioną prace dyplomową na temat: „Projekt drogi wodnej Dniestr - Prut. Kanalizacja Prutu oraz porty rzeczne w Stanisławowie i Kołomyi”, opracowaną pod kierunkiem prof. Rybczyńskiego i otrzymał stopień inżyniera budownictwa wodnego oraz lądowego.

  Od 1939 roku zmienił charakter pracy, został inspektorem w Urzędzie Budownictwa Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach i nadzorował budowę licznych obiektów oświatowych i kulturalnych. W 1939 roku organizował prace związane z budową schronów i bunkrów śląskiego pasa umocnień obronnych, a następnie zgłosił się w koszarach 29 PAL w Grodnie, gdzie dowiedział się, że jego jednostka wyruszyła już na pozycje wyjściowe. Zatrzymał się na krótko w Głownie, by pożegnać się z rodziną i wyjechał do Tarnopola, potem do Kołomyi i mimo rozterek wewnętrznych przekroczył granice rumuńską, decydując się na dalszą walkę z Niemcami. Dostał się do obozu dla intrenowanych, skąd udało mu się zbiec i pod przybranym nazwiskiem panieńskim matki, przedostał się przez Jugosławię i Włochy

  U boku aliantów bohatersko kontynuował walkę o niepodległość Polski, wsławiając się m.in. brawurową akcją dostarczania amunicji walczącym, dzięki czemu odparto ataki wroga i wojska polskie mogły przekroczyć granicę Szwajcarii, co pozwoliło im uniknąć niemieckiej niewoli.

  Cebertowicz podczas pobytu w Szwajcarii uczestniczył wraz z żołnierzami w budowie drogi Susten Pass w Alpach i przepustu wodnego w Cazis nad Renem. Był też współorganizatorem Uniwersytetu Obozowego, kierował Wydziałem Inżynierii i prowadził zajęcia ze statyki budowli, fundamentowania i hydrauliki. Współpracował z naukowcami Politechniki w Zutychu, pracował w laboratorium mechaniki okruchów skalnych, przeprowadzał badania, czego efektem były liczne prace naukowe oraz materiał do planowego doktoratu na temat parcia w stanie spoczynku.

  W marcu 1945 roku przedostał się do wielkiej Brytanii i tam zastał go koniec II wojny światowej.

  6.I.19 46 roku powrócił do kraju, do Głowna. Tu dowiedział się o śmierci swego syna Wojciecha, który poległ w 1944 roku walcząc w szeregach partyzanckiego oddziału AK w lasach w rejonie Łowicza.

  Od prof. Ponikowskiego otrzymał propozycje pracy na stanowisku w organizującej się Politechnice Gdańskiej, którą przyjął. Do jego zadań należała odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych. Doc. Cebertowicz pracował w Instytucie Wodnym. Opracował projekty odbudowy magazynów portowych, ujęcia wody dla portu gdyńskiego i fundamenty pod obiekty dla Marynarki Wojennej. Jednocześnie prowadziła zajęcia ze studentami z hydrauliki i hydrologii oraz mechaniki gruntów i fundamentowania.

  W 1949 roku z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej polskiej otrzymał nominację i tytuł profesora nadzwyczajnego.

  Nie przerwał pracy naukowo-badawczej. Główne zagadnienia dotyczyły m.in. zjawiska osiadania gruntów pod budowlami, zastosowania zjawisk elektrokinetycznych do petryfikacji gruntów, jednoroztworowym zeskalaniem gruntu piaszczystego szkłem wodnym i chlorkiem wapnia, zeskalaniem gruntów o dużej zawartości części organicznych wykorzystaniem metody petryfikacji do zabezpieczania obiektów oraz konserwacji zabytków pochodzenia organicznego, pomiarami pola elektrycznego w zmiennym środowisku gruntowym, zastosowaniem analogii elektrycznej przy wyznaczaniu rozkładu naprężeń w gruncie, problematyką parcia deostatycznego, metodami zabezpieczania budowli hydrostatystycznych przed powstaniem podciśnienia, zawiesinami tikosotropowymi z rodzimych gruntów ilastych jako materiałem poślizgowym zmniejszającym tarcie przy budowie szybów i studni, podciśnieniem jako sposobem obniżania poziomu wód gruntowych, wpływem elektroosmozy na rozwój i życie roślin oraz wieloma innymi zagadnieniami. Efekty badań prowadzonych przez prof. R.A. Cebertowicza miały doniosłe znaczenie naukowe i praktyczne.

  Metoda zeskalania gruntów wynaleziona przez prof. R.A. Cebertowicza zwana od jego nazwiska cebertyzacją pozwoliła na szybki i skuteczne przygotowanie terenu pod budowę wielkich obiektów przemysłowych ( m.in. Nowej Huty, kopalni węgla brunatnego nad Nysą, fabryk sody w Krakowie i Inowrocławiu, zakładów włókienniczych w Ozorkowie, zakładów przemysłowych w Wieliczce, Koszalinie, Szczecinie, Kołobrzegu, Hali Sportowej w łodzi i innych). Przyczynił się do uratowania wielu zabytków m.in. kamieniczek w Długim Targu w Gdańsku, kościołów w Poznaniu, Gieczu, Gnieźnie, Łodzi, zamków Czorsztynie, Toruniu, Kórniku. Zabezpieczył osuwające się skarpy i tym samym uratował przed runięciem kościół św. Anny przy trasie W-Z w Warszawie oraz zespół architektoniczny Sandomierza a jego metoda mumifikacji pozwoliła zabezpieczyć wykopaliska archeologiczne w prasłowiańskim Biskupinie.

  Prof. Cebertowicza ceniono nie tylko w kraju. Wiele państw ubiegało się o powierzenie profesor kierownictwa nad wielkimi przedsięwzięciami z jego dziedziny. Dzięki niemu uratowano pałac Piotra Wielkiego w Peterhofie w Związku Radziecki, zabytki Wenecji i Padwy, krzywą wieżę w Pizie we Włoszech, starożytny zespół świątynny w Abu-Simbel w Egipcie. Przygotowywał teren pod budowę obiektów przemysłowych w Bułgarii, Rumunii, Hiszpanii, Chinach i w innych państwach.

  17.04.1954 roku otrzymał nominację i tytuł profesora zwyczajnego oraz doktorat nauk technicznych. Współpracował blisko z licznymi instytucjami, stowarzyszeniami i placówkami naukowymi kraju i zagranicy, uczestniczył w konferencjach oraz sympozjach naukowych w Polsce i na całym świecie – od Hiszpanii po Kanadę. Jednocześnie, obok działalności naukowo-badawczej i dydaktycznej prowadził aktywne życie społeczno-polityczne: w latach 1952-57 reprezentował gdańskie społeczeństwo jako poseł na Sejm PRL: uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju; działa w Ogólnopolskim i Gdańskim Komitecie Frontu Jedności Narodu; w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację; w Towarzystwach Przyjaźni; Polsko-Radzieckiej, Polsko-Szwajcarskiej, Polsko-Fińskiej, Łączności z Polonią Zagraniczną; należał do Towarzystwa Przyjaciół Gdańska, Koła Wychowanków Ziemi Łowickiej. Od 1977 roku był honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna.

  Jego wybitne osiągnięcia naukowe, aktywność społeczno-polityczna oraz odwaga wykazana w latach walki o niepodległość wielokrotnie spotykała się z dowodami uznania ze strony najwyższych czynników państwowych.

  Prof. Romuald A. Cebertowicz trzykrotnie wyróżniony został nagrodami państwowymi: w 1949 roku nagrodą indywidualną I stopnia za opracowanie polskiej metody elektroiniekcji gruntów (cebertyzacji), w 1965 roku nagrodą zespołową III stopnia za pracę nad zawiesinami tikosotropowymi, w 1971 roku nagrodą indywidualną II stopnia za opracowanie metody zabezpieczenia obydwu skarpy w Sandomierzu. Był też kawalerem licznych wysokich orderów i medali. Z krajowych odznaczeń, za udział w walkach o polski Śląsk nadano mu w 1921 roku Śląski Krzyż Walecznych oraz Odznakę Ofiarnych OKOP, w 1927 roku Gwiazdą Górnośląską, w 11972 roku Śląski Krzyż Powstańczy. Za działalność w okresie II wojny światowej uhonorowany został Odznaką 2 Dywizji Strzelców Pieszych i Odznaką Internowania oraz francuskim Medaille Commemorative Francaise de la Guerre 1939-1945 przyznanym w 1975 roku za wybitny wkład w rozwój nauki polskiej oraz działalność społeczno-polityczną w okresie powojennym przyznano mu: w roku 1949- Złoty Krzyż Zasługi (za wkład w dzieło umacniania pokoju na świecie), w 1974 – Medal XXX-lecia Polski Ludowej. Z zagranicznych posiadał wysokie odznaczenia radzieckie i chińskie oraz Medal XX-lecia Światowej Rady Pokoju nadany mu przez organizację w 1969 roku. Posiadał nadto szereg odznak honorowych, m.in. Odznakę „Za zasługi dla miasta Gdańsk” (1960r.) oraz „Zasłużony dla Ziemi Gdańskiej” (1965r.), Złotą Odznaką Honorową Towarzystwa Przyjaźni Polsko –Radzieckiej (1967 r.), Odznaką Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu (1974r.) i inne. Najwyższe odznaczenie – Order Budowniczych Polski Ludowej – za całokształt pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej, Rada Państwa przyznała mu 20 lipca 1972 roku.

  Prof. Cebertowicz-kierownik Katedry Gruntoznawstwa na Politechnice Gdańskiej w 1962 roku przeszedł na emeryturę, lecz jeszcze wiele lat służył swym wybitnym umusłem i bogatym doświadczeniem społeczeństwu prowadząc działalność pedagogiczną i naukową prowadził wykłady, przygotowywał teren pod budowę Huty Katowice i Bełchatowskiego Zagłębia Węglowego. W 1980 roku został mianowany członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.

  Profesor był jednym z najwybitniejszych gości zaproszonych w 1977 roku do Głowna-rodzinnego miasta R. Cebertowicza – na uroczyste obchody jubileuszu 550 lecia otrzymania przez Głowno praw miejskich. Od tego czasu często odwiedzał Głowno, aktywnie uczestniczył w jego życiu kulturalnym. Zmarł 15.01. 1981 roku w Łodzi, bo tu mieszkał pod koniec życia. Jednak zgodnie ze swą ostatnią wolą został pochowany na cmentarzu w Głownie, gdyż nie zapomniał o mieście, w którym się urodził. Był wielkim patriotą, wybitnym przedstawicielem nauki polskiej i zasłużonym pedagogiem a jednocześnie skromnym człowiekiem, który nade wszystko ukochał ziemię rodzinną.

   

• Tadeusz Komorowski „ Bór ”

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XIII/158/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 28 kwietnia 2004 roku.

  Tadeusz „Bór” Komorowski (1895-1966) w latach 1926-1944 wielokrotnie odwiedzał Głowno. W czasie okupacji niemieckiej parokrotnie miejscem jego konspiracyjnego postoju był dworek ul. Dworskiej w Głownie ( obecna siedziba Rady miejskiej w Głownie). Ponadto Żołnierze Armii Krajowej Rejonu Głowno stanowili obstawę miejsca przejścia przez „zieloną granicę” na wysokości Bratoszewic przedstawiciela Podziemnego Państwa polskiego – Komendanta Głównego Armii Krajowej.

  - Oficer służby stałej kawalerii WP,

  - pułkownik (1933),

  - generał brygady ( 3 maja 1940),

  - generał dywizji ( 1 marca 1944),

  - 1943-1944 Dowódca Armii Krajowej,

  - 1944-1946 Wódz Naczelny Polskich Sił Zbrojnych,

  - 1947-1949 premier Rządu RP na uchodźstwie.

   

  Tadeusz Bór-Komorowski

  Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.

  Jump to: navigation, search

   

  Gen. Tadeusz Komorowski ps. "Bór" (ur. 1 czerwca 1895 w Chorobrowie w pow. Brzezany - zm. 24 sierpnia 1966 w Buckley w Anglii) - polski oficer, dowódca Armii Krajowej od 1 lipca 1943 do upadku powstania warszawskiego 2 października 1944.

  Urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego i Wandy Zaleskiej-Prawdzic. Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od 1918 r. W wojnie bolszewickiej dowódca 12. pułku ułanów. Brał udział w bitwie pod Komarowem (został w niej ranny).

  Następnie m. in. instruktor jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie (1922-1923), uczestnik olimpiady w Paryżu 1924 w jeździectwie, zastępca dowódcy 8 pułku ułanów (1924-1926). W latach 1927-1938 dowódca 9. pułku ułanów.

  W kampanii wrześniowej najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępca dowódcy kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego w składzie Armii Lublin.

  W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, Od maja 1940 generał brygady; po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca Komendanta Głównego ZWZ - Dowódcy AK, od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) Dowódca AK. Od marca 1944 generał dywizji. Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego. Od 30 września 1944 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku powstania w niewoli.

  Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie w latach do 1946 r. był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, 1947-1949 pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech.

  Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie 1995). Miał tytuł hrabiowski, pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Korczak.

  Żonaty od 1930 roku z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904-1968). Miał z nią dwóch synów: Adama i Jerzego.

• Papież Jan Paweł II

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadany Uchwałą Nr XXII/210/04 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 27 października 2004 roku.
  

  Papież Jan Paweł II przez całe życie dawał i daje przykład jak należy żyć dla Boga i ludzi. Przez prawie 26 lat swojej posługi jako Papież, a wcześniej od 1946r. Jako ksiądz zrobił dla ludzkości (dla każdego człowieka) również mieszkańca Głowna więcej niż ktokolwiek przed nim. Jego wkład i zaangażowanie w utrzymanie pokoju na świecie, solidarność, pojednanie jest niedoścignione. W zasadzie brakuje słów dla jego postawy i działań na rzecz dobra wszystkich ludzi. Na pozór mogłoby się wydawać, że bezpośrednio nie wpłynął na losy naszego miasta jednak po krótkiej refleksji i zastanowieniu każdy dojdzie do wniosku, że gdyby nie on nasze życie również w Głownie wyglądałoby dzisiaj zupełnie inaczej. Jego wkład w kształtowanie nas samych i naszych postaw jest nie do przecenienia, dlatego też Głowno wzorem innych miast i miasteczek powinno oddać cześć i szacunek temu nieprzeciętnemu człowiekowi, który przez wielu nazywany jest Papież Jan Paweł II Wielki.

  Jan Paweł II (łac. Ioannes Paulus II), właśc. Karol Józef Wojtyła (ur. 18 maja 1920 w Wadowicach, zm. 2 kwietnia 2005 w Watykanie) – Sługa Boży, polski duchowny katolicki, arcybiskup krakowski, kardynał, od 16 października 1978 264 papież. Poeta i poliglota (porozumiewał się swobodnie w językach: polskim, włoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łacińskim i klasycznym greckim), a także aktor, dramaturg i pedagog. Jako filozof - przedstawiciel personalizmu katolickiego.

  Dzieciństwo i młodość

  Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca koło Kęt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Ród Kaczorowskich pochodzi z Michałowa k. Szczebrzeszyna.

  Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920 roku. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Matka pracowała dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu wadowickiego gimnazjum studiował medycynę w Krakowie.

  W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Był chłopcem bardzo utalentowanym i usportowionym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec.

  Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat Edmund, brat Karola. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.

  Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na rozwój duchowy młodego Karola Wojtyły.

  Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem - występował w przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Wadowity (zobacz też: Teatr).

  Studia

  14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku.

  W pierwszym roku studiów Karol przeprowadził się wraz z ojcem do rodzinnego domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. Czas od października 1938 do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach, spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej, udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie.

  Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z organizacją podziemną "Unia", powiązaną ze środowiskiem katolickim, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów.

  Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie oraz rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.

  Kapłaństwo

  16 listopada 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza, 2 listopada neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (teraz Papieski Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude. Pod kierunkiem wytrawnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał pracę doktorską pt. Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża, jednak z powodu braku funduszy na wydanie jej drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce.

  W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. Wolny czas zawsze starał się spędzać z chłopcami i dziewczętami na łonie natury. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański. Nadal często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Podczas wielu wycieczek ksiądz Wojtyła starał się zmylić ówczesną milicję i dlatego zdejmował sutannę i kazał nazywać się „wujkiem”.

  W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. W tym okresie dużo uwagi poświęcił także pracy publicystycznej. Pisał wiele m.in. na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.

  Karol Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę małżeńską.

  W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.

  30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany na kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.

  Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 18:44.

  Wykładniki pontyfikatu

  Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9665 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika – Jana Pawła I – który papieżem był jedynie 33 dni.

  Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokładnych.

  Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował kardynałami 231 duchownych katolickich. Zobacz więcej: Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II

  Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.

  Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.

  Papież – Polak

  Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku.

  Papież był także honorowym obywatelem wielu polskich miast w tym Głowna.

  Zamach na Jana Pawła II

  W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny Ojciec Święty osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Ojciec Święty wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej.

  Wierni dostrzegli pewien związek. Zamach miał miejsce 13 maja podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fatimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Ojciec Święty nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu.

  Mocodawcy, którzy wydali rozkaz do przeprowadzenie zamachu, pozostali jak dotąd nieznani. Podejrzewano np. że Ali Agca działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa, której działania miało inspirować radzieckie KGB. Ostatecznie "bułgarski ślad" uznany został za fałszywy. Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez amerykańską CIA zostały zlekceważone. Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa. Papamobil, czyli specjalny pojazd wykonany dla Ojca Świętego do poruszania się wśród witających go tłumów, został odpowiednio opancerzony.

  Podróże

  Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku 1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy Apostolskiej). Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm.

  Jan Paweł II jako papież odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy).

  Podróże apostolskie do Polski:

  Jan Paweł II w parlamencie RP w 1999

  Jan Paweł II w parlamencie RP w 1999

  * I pielgrzymka (2– 10 czerwca 1979)

  * II pielgrzymka (16– 23 czerwca 1983)

  * III pielgrzymka (8– 14 czerwca 1987)

  * IV pielgrzymka (1– 9 czerwca, 13– 20 sierpnia 1991)

  * V pielgrzymka ( 22 maja 1995)

  * VI pielgrzymka ( 31 maja–10 czerwca 1997)

  * VII pielgrzymka (5– 17 czerwca 1999)

  * VIII pielgrzymka (16– 19 sierpnia 2002)

  Podróże apostolskie we Włoszech (niektóre):

  * 29 października 1978 – Mentorella

  * 20 – 22 maja 1985 – Mediolan

  * 8 – 10 maja 1993 – Sycylia

  * 5 września 2004 – Loreto

  Papież młodych

  Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego zlotu, organizowanego w różnych miejscach na świecie (w Polsce w Częstochowie w 1991 roku).

  Choroba i śmierć

  Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością są osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież ustanowił nawet Światowy Dzień Chorego.

  Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża zapoczątkowane było grypą oraz zabiegiem tracheotomii. Zmarł 2 kwietnia 2005, po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił w 2000 roku na pierwszą niedzielę po Wielkanocy, kanonizując siostrę Faustynę Kowalską, oraz dwa dni przed świętem Zwiastowania NMP (dzień świętości życia, którego był orędownikiem), w 9665. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu.

  W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, doznał silnych dreszczy, po których dostał temperatury 39,6 stopnia. Był to początek ciężkiego szoku septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Wywołała je infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie. Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu ostatniego namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano papież, zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiogram wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili.

  7 kwietnia 2005 został opublikowany testament Jana Pawła II.

  Tekst pochodzi z www.pl.wikipedia.org

• Andrzej Janowski

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadano Uchwała nr XL/375/06 Rady Miejskiej w Głownie dnia 28.04.2006 r. na wniosek radnego Macieja Lisowskiego.

  Pan Andrzej Janowski urodził się 23 czerwca 1949 r. w Łodzi. Pochodzi z rodziny o tradycjach budowlanych. Jego ojciec Henryk Janowski jest znanym inżynierem budowlanym, a pan Andrzej idąc w jego ślady skończył kierunek elektryczny na Politechnice Łódzkiej, a także kierunek budownictwo na w/w uczelni.

  Od najmłodszych lat pasjonowały go podróże i żeglarstwo. Mając 9 lat wyruszył na swój pierwszy rejs na Mazury. Będąc na studiach uczestniczył jako członek klubów turystycznych w licznych wyprawach poza granice naszego kraju.

  W 1972 roku założył niewielką firmę „Janmor” produkującą kadłuby łodzi. W 1977 roku firma przeniosła się do Głowna i w tym momencie zaczął się prawdziwy rozkwit przedsiębiorstwa.

  Na dzień dzisiejszy „Janmor” produkuje:

  - kadłuby łodzi

  - gotowe łodzie żaglowe

  - łodzie motorowe

  W przyszłym roku firma będzie obchodzić 30 lecie istnienia. Wyroby z Głowna trafiają do odbiorców z całego świata. 80% produkcji trafia na eksport.

  Firma „matka” znajduje się w Polsce w Głownie,natomiast jej liczne oddziały znajdują się: w Holandii, Austrii i na Ukrainie. „Janmor” w Głownie zatrudnia 86 osób. Wyroby z Głowna posiadają wszelkie możliwe europejskie certyfikaty jakości oraz wygrywają rywalizację z innymi tego typu firmami. Do najważniejszych wyróżnień należą:

  - złoty medal na Światowych Targach Żeglugi „Wiatr i Woda” w Warszawie

  - złoty medal na Światowych Targach Żeglugi „Bota-Show” w Łodzi

  Pan Janowski jest kapitanem jachtowym i każdą wolną chwilę wykorzystuje na realizację swojej życiowej pasji, jaką jest żeglarstwo, pływając po morzach i oceanach całego świata.

  Oprócz tego jest człowiekiem o wielkim sercu. Pomaga osobom potrzebującym, ubogim oraz niepełnosprawnym.

  - Od wielu lat pomaga finansowo szkole specjalnej w Głownie.

  - Jest członkiem „Stowarzyszenia Pomoc Rodzinie” w Głownie i czynnie pomaga w funkcjonowaniu świetlicy socjoterapeutycznej działającej przy tym stowarzyszeniu.

  - Aktywnie wspiera działalność Środowiskowego Domu Samopomocy w Głownie.

  - Wspomaga liczne organizacje kościelne w organizowaniu Wigilii i Świąt Wielkanocnych.

  - Jest jednym z inicjatorów Szkoły Żeglarskiej w Głownie i fundatorem sprzętu pływającego.

  - Współpracując z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Głownie pomaga najuboższym.

  - Systematycznie pomaga w organizowaniu dużych imprez kulturalnych na terenie naszego miasta.

  Promuje i sławi imię naszego miasta w Polsce i na całym świecie.

• Peter Ramisch

  +

  Peter Ramisch Pan Peter Ramisch urodził się 29 czerwca 1925r. w Łodzi jako syn małżeństwa Cezarego Ramischa i Giseli z domu Huk.
  

  Rodzina Ramischów posiadała w Łodzi kilka zakładów dziewiarskich oraz Głownie pięćdziesięciohektarową enklawę z piękną willą, która miała charakter rekreacyjny.

  Po rozpoczęciu drugiej wojny światowej i wkroczeniu na te tereny wojsk niemieckich, cała posiadłość Ramischów została zarekwirowana dla niemieckich służb specjalnych, a jej prawowici właściciele dalszą część okupacji zamieszkiwali w Łodzi.

  Po wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej władze PRL w ramach reformy rolnej upaństwowiły posiadłość głowieńską, taki sam los spotkał zakłady dziewiarskie w Łodzi. Powstała sytuacja pozbawiła rodzinę Ramischów wszelkiego majątku. Postanowili opuścić Polskę i osiedlili się w Szwajcarii, gdzie dotychczas zamieszkują.

  Upaństwowioną posiadłość ziemską przejął Skarb Państwa, natomiast willa przy ul. Karasickiej została przekazana na użytkowanie przez Państwowy Dom Dziecka.

  W 1974r. bracia Peter i Jan Ramischowie odwiedzili Głowno, a także Dom Dziecka i od tego okresu datuje się nawiązanie bardzo korzystnej dla Domu Dziecka więzi, którą rodzina Ramischów potwierdzała przysyłając wychowankom Domu Dziecka wartościowe paczki, które bardzo urozmaicały menu placówki, jak również zaopatrywały wychowanków w odzież. Szczególnie intensywną pomoc otrzymywał Dom Dziecka w czasie stanu wojennego, nadsyłane paczki zwierały: kakao, czekoladę, różnego rodzaju tłuszcze, odżywki, lekarstwa i odzież. Akcję pomocy głowieńskiemu Domowi Dziecka zorganizował w Szwajcarii p. Peter Ramisch i jego brat Jan Ramisch /ur. 24 czerwca 1929r. z małżonką Heidrun/.

  Po odwilży politycznej w Polsce p. Peter Ramisch był dość częstym gościem dyrektora Domu Dziecka i wychowanków zakładu, a swoją więź z Głownem przypieczętował zapisując się w poczet członków Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna, parokrotnie wspierał działalność Muzeum Regionalnego w Głownie przekazując pewne kwoty na potrzeby Muzeum. Jest nadal czynnym członkiem Towarzystwa, interesuje się rozwojem naszego miasta, a wszelkich informacji o osiągnięciach miasta udziela mu Mieczysław Wołudzki, z którym łączą go przyjacielskie stosunki. Wszelkiego rodzaju foldery o Głownie oraz nasze lokalne pismo „Echo Głowna” systematycznie są wysyłane p. Peterowi Ramischowi.

  Po wydanym w Polsce zarządzeniu o przywróceniu prawowitym właścicielom ich majątków, rodzina Ramischów przekazała posiadłość głowieńską na rzecz Lasów Państwowych, a przebudowaną willę przy ul. Karasickiej przekazano

  w użytkowanie Domowi Pomocy Społecznej. Oficjalne nieodpłatne przekazanie posiadłości głowieńskich Lasom Państwowym odbyło się w Sądzie Okręgowym – II Oddział Cywilny w Łodzi przy ul. Pl. Dąbrowskiego 5 w 2005 roku.

• ks. Stanisław Banach

  +

  Działalność księdza Stanisława Banacha można opisywać w kilku sferach.-kapłan, gospodarz parafii, wieloletni dziekan naszego dekanatu, publicysta  i historyk. Urodził się 24 kwietnia 1953 r w Dalkowie k/ Łodzi w rodzinie Zofii i Władysława Banachów. Po ukończeniu szkoły średniej studiował  w Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie, zdobywając tytuł magistra teologii w 1978 r. . Doktorat z zakresu historii Kościoła  uzyskał w roku 2000. Odbył 6 wikariatów, a probostwo w Parafii Św. Jakuba w Głownie jest w jego pracy kapłańskiej drugim z kolei. W latach 1995-2006 ksiądz Stanisław  Banach kierował lokalnym dekanatem. Pasja literacka i historyczna spowodowała, że w latach 1996-2001 został redaktorem naczelnym łowickiej edycji tygodnika "Niedziela", które to pismo w owym czasie osiągało największe nakłady wydawnicze. W "Niedzieli" publikował wiele felietonów i reportaży poświęconych historii i aktualnym wydarzeniom  z Głowna. Jest autorem kilku książek, w tym będącej w druku 600-strnicowej pozycji,  poświęconej historii Parafii Św. Jakuba w Głownie. Artykuły księdza ukazywały się także w "Życiu Głowna" , a do dziś publikuje je w "Echu Głowna". Promuje nasze miasto wydając pocztówki z fotografiami Kościoła Św. Jakuba , które później rozdaje gościom parafii wraz z wieloma egzemplarzami "Echa Głowna"( prenumeruje je w liczbie 25 egz. miesięcznie).             Lista dokonań księdza Stanisława Banacha, jako gospodarza parafii jest bardzo długa. Najważniejsze z nich to: -restauracja dzwonnicy, -założenie wokół kościoła i dzwonnicy kostki brukowej (z pomocą władz miasta), -organizacja parkingu za kościołem, -remont muru cmentarnego i budowa chodników na cmentarzu, -organizacja stołówki dla ubogich, -koordynacja powstania we współpracy z sponsorami łącznie 22 witraży w oknach koścoła. -iluminacja nocna kościoła, -szereg prac remontowych , takich jak malowania a ostatnio remont pokrycia dachowego kościoła wraz z zakładaniem blach miedzianej.             Ksiądz Stanisław Banach jest osobą niezwykle komunikatywną, pełną ciepła i wyrozumiałości. Ma doskonały kontakt z władzami miasta,  instytucjami i stowarzyszeniami społecznymi działającymi w Głownie. Jest bardzo lubiany przez obywateli naszego miasta. Wszystko to ma znaczący wpływ na  rozwój parafii, a tym samym na rozwój całego miasta, którego Parafia Św. Jakuba jest integralną częścią. Ksiądz Banach czynnie uczestniczy w życiu naszego miasta, na co dzień biorąc udział w radościach i smutkach naszych mieszkańców, nie tylko jako kapłan niosący Bożą posługę, lecz jako miły gość wielu uroczystości w instytucjach  państwowych i społecznych, zakładach pracy i stowarzyszeniach, szkołach i przedszkolach.

• Ryszard Brylski

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadano Uchwałą nr IX/69/07 Rady Miejskiej w Głownie dnia 15.06.2007r. na wniosek Komisji Spraw Obywatelskich rady Miejskiej w Głownie.

  Ryszard Brylski urodził się w Głownie 1 kwietnia 1950 roku i tu kształcił się w Szkole Podstawowej nr 1 i w Liceum. Następnie ukończył Wydział Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego) oraz Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej  w Łodzi. W latach 1987-1990 przebywał w USA, gdzie zrealizował wiele reportaży telewizyjnych dla amerykańskich stacji WNYC, PBS, oraz dla TVP - ukazujących się tu w cyklicznym programie „Nowy Jork, Nowy Jork”, którego był współautorem i reżyserem. W 1995 roku wyreżyserował film  fabularny "Deborah", który otrzymał nagrodę Grand Prix „Zlaty Debut” na Międzynarodowym Festiwalu Debiutów Filmowym Terlice’96 w Czechach. Poza reżyserią artysta zajmuje się pisaniem scenariuszy filmowych -"Deborah" /1993/ "W złą godzinę" /1998/ i "Żurek" /2000/. W latach 2001-2002 współpracował z TVP reżyserując kilkadziesiąt odcinków telenoweli "Plebania". W roku 2003 zrealizował kolejny film fabularny "Żurek", za który otrzymał wiele nagród filmowych, miedzy innymi: za reżyserię na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Dubrowniku, 4 nominacje do Nagrody Filmowej „Polskie Orły 2004”, szereg nagród Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2003 r. w tym nagrodę redakcji „Teletygodnia” za najlepszy film telewizyjny, nagrodę Jury Grand Prix na festiwalu w Giffoni we Włoszech, oraz Hollywood Eagle Award w Los Angeles. Realizuje także wiele filmów reklamowych dla międzynarodowych sieciowych agencji reklamowych. W 2006 r. wyreżyserował cykl odcinków popularnego serialu TVP „Pogoda na piątek”. Obecnie pracuje nad kolejną ich serią. Jest zaliczany do czołówki współczesnych reżyserów polskich. W roku 2006 został uhonorowany przez Prezydenta RP listem gratulacyjnym i podziękowaniem za „wkład w promocję polskiej kultury na arenie międzynarodowej”. Ryszard Brylski jest mieszkańcem Łodzi. W Głownie bywa bardzo często, przy okazji odwiedzin u swojej Matki - Pani Walentyny Brylskiej. Jest potomkiem rodziny Brylskich, której przedstawiciele swą pracą niejednokrotnie wpisywali się w historię rozwoju Miasta Głowna.

• Wiesław Garboliński

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadano Uchwałą nr IX/68/07 Rady Miejskiej w Głownie dnia 15.06.2007r. na wniosek Komisji Spraw Obywatelskich rady Miejskiej w Głownie.

  Profesor Wiesław Garboliński urodził się 2 stycznia 1927 roku w Głownie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1948-54, a następnie odbył studia aspiranckie w Instytucie Malarstwa, Rzeźby i Architektury w Leningradzie (1954-1957). W 1958 roku osiedlił się w Łodzi, gdzie zamieszkuje do chwili obecnej. Jest twórcą wspaniałych obrazów zaliczanych do gatunku realizmu, doskonałych pod względem malarskiego warsztatu, pełnych poetyckiej refleksji oraz zaskakujących metafor. Prace swe prezentował na ponad czterdziestu wystawach indywidualnych oraz licznych wystawach zbiorowych. Uczestniczył w szeregu przedsięwzięciach artystycznych promujących sztukę polską w kraju i za granicą. Zalicza się do czołówki polskich malarzy okresu powojennego. Aktywny twórczo do dziś. Znaczącym rozdziałem w życiu artysty była praca pedagogiczna, którą rozpoczął w 1974 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1975-1981 był rektorem tej uczelni. W 1982 roku uzyskał tytuł profesora. Do chwili obecnej jest wykładowcą Europejskiej Akademii Sztuki w Warszawie. W latach 1983-1990 był członkiem Narodowej Rady Kultury. Aktywnie działał w związkach twórczych, będąc miedzy innymi wiceprezesem krajowego Związku Polskich Artystów Plastyków, prezesem Zarządu Łódzkiego ZPAP oraz współzałożycielem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. Za swe prace malarskie na wielu wystawach oraz konkursach polskich i międzynarodowych profesor Wiesław Garboliński otrzymał szereg nagród i wyróżnień. Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany najwyższymi odznaczeniami państwowymi- między innymi: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1984 roku, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2006 roku, w 1975 r. otrzymał nagrodę Ministra Kultury za całokształt twórczości a w 1979 za działalność pedagogiczną. Prace artysty znalazły miejsce w zbiorach znamienitych krajowych i zagranicznych muzeów oraz prywatnych kolekcjach na całym świecie. Z Głownem związany od urodzenia. Tutaj ukończył szkołę podstawową oraz rozpoczął naukę w szkole średniej. W Głownie stawiał swe pierwsze artystyczne kroki pod okiem nauczyciela i dyrektora Szkoły Podstawowej Nr 2, Aleksandra Orczykowskiego. W czasie okupacji pracował jako pomocnik artysty Feliksa Paszkowskiego przy tworzeniu polichromii w Kościele Św. Jakuba Apostoła w Głownie. W odremontowanym domu rodzinnym przy ul. Kopernika spędza weekendy i wakacje, pielęgnując wraz z żoną, Panią Haliną Garbolińską, również artystką, absolwentką Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych jeden z najładniejszych w Głownie przydomowych ogrodów kwiatowych.

• Krzysztof Zuchora

  +

  Krzysztof Zuchora urodził się 10 stycznia 1940r. w Głownie. Skończył Szkołę Podstawową Nr 1 w Głownie. W roku szkolnym 1957/58 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Głownie. Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1969 uzyskał tytuł doktora nauk o kulturze fizycznej. Wykładowca na Akademii Wychowania Fizycznego im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie, członek Komisji Rehabilitacyjnej; Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk;wiceprezes Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej;wiceprezes Polskiej Akademii Olimpijskiej i Komisji Kultury Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Redaktor Naczelny pisma „Kultura Fizyczna” (od 1973r.), zastępca redaktora naczelnego kwartalnika artystycznego i naukowego „Quo Vadis” oraz polskiej edycji „Kroniki Sportu”. Poeta, krytyk,eseista, pedagog. Autor książek poetyckich „Jasnowłosej (1968r.); „Chwila bez godziny” (1972r.); „Cicho” (1980r.); „ W słonecznej koronie stadionu” ( 1995,1997r.) „ W cieniu światła”- w tomiku poezji wydanym w 1998 r., oprócz wierszy już znanych i publikowanych wcześniej, w piątej części „ Zakochałem się w sośnie” zebrane zostały najnowsze wiersze Autora. W 2002r. Wydał 2 tomiki wierszy pt.: „Bezdomny wiersz” oraz „Wiersze o miłości”, a w 2001r. Tomik pt.: „W zatoce serca”; „Przebudzenie” (2001r.); „Odwrócone niebo” (2004r.); „Sonet z jabłkiem” (2005r.); „W cieniu swiatła” (2006r.); „Noc bliżej światła”(2007 r.). W 1972 roku w olimpijskim konkursie literackim ogłoszonym przez Związek Literatów Polskich i Polski Komitet Olimpijski otrzymał drugą nagrodę za poemat „ Spartakus olimpijczyk”. W 1988 roku otrzymał doroczną nagrodę Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego za upowszechnienie idei olimpijskiej w świecie. Autor książek sportowych: „ Wychowanie fizyczne naszych dni”(1974r.);”Wychowanie w kulturze fizycznej” (1980r.);”Sport nie jedno ma imię”; „Białe dorzecze sportu”. Za zbiór esejów o sporcie w pięknie wydanej książce : Dalekie i bliskie krajobrazy sportu” w roku 1996 otrzymał „Złoty Wawrzyn Olimpijski” przyznany przez Polski Komitet Olimpijski w dziedzinie literatury oraz srebrny za tomik „W zatoce serca”(2005r.). Znany propagator wartości sportu i ideałów olimpijskich w prasie, radiu i telewizji.

• Elżbieta Dzikowska

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadano Uchwałą nr VIII/55/11 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 30 marca 2011 r.

  Elżbieta Dzikowska ur. 19 marca 1937 Międzyrzec Podlaski - ukończyła gimnazjum w rodzinnym mieście. W wieku 16 lat rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Orientalistyki (sinologia).Ukończyła także drugi kierunek - Historię Sztuki. W roku 1959 rozpoczęła pracę w nowo otwartej redakcji miesięcznika "Chiny". Po rozwiązaniu czasopisma w jego miejsce utworzono pismo "Kontynenty", w którym pracowała przez 20 lat. Z zamiłowania podróżniczka, reżyser filmów dokumentalnych, fotograf, autorka wielu książek podróżniczych, wystaw. Wraz z mężem Tonym Halikiem zrealizowała dla TYP około 300 filmów dokumentalnych ze wszystkich kontynentów. Prowadzili program "Pieprz i wanilia", który był dla nas oknem na świat. Byli pierwszymi Polakami, którzy dotarli do ruin zaginionego miasta Vilcabamba w Peru - ostatniej stolicy Inków. Było to w roku 1976.

  W roku 1996 zainicjowała budowę pomnika, polskiego inżyniera Ernesta Malinowskiego, budowniczego najwyżej położonej kolei na świecie, na przełęczy Ticlio w Peru. Pomnik odsłonięto w 1999r. w setną rocznicę Jego śmierci. Dzięki Jej staraniom w roku 2003 powstało Muzeum Podróżników im. Tony Halika w Toruniu, do którego przekazała ogromną część przedmiotów przywiezionych z podróży po całym niemal świecie.

  Związek Elżbiety Dzikowskiej z Głownem datuje się na marzec 2009r, kiedy po raz pierwszy mieszkańcy naszego miasta wzięli udział w spotkaniu z podróżniczką. Zaangażowanie ówczesnych Władz Miasta, ks. dr Stanisława Banacha, instytucji prywatnych, firm oraz Stowarzyszenia na Rzecz Kobiet zaowocowało trwającą do dziś przyjaźnią Elżbiety Dzikowskiej z Głownem.

  W maju 2009 roku kilkudziesięcioosobowa grupa Głownian wzięła udział w wernisażu wystawy fotograficznej E. Dzikowskiej i Izabeli Staniszewski "Norweskie Inspiracje - od tradycji do współczesności". Wystawa miała miejsce w Muzeum Podróżników im. Tony Halika w Toruniu. Podczas wernisażu, na którym obecnych było kilka stacji telewizyjnych, Elżbieta Dzikowska opowiadała o spotkaniu w Głownie, promowała nasze miasto jako warte odwiedzenia, zachwalała walory przyrodnicze i położenie geograficzne.

  

  W maju 2010 roku artystka podarowała naszemu miastu swoją wystawę "Uśmiech świata", w której otwarciu uczestniczyło około 150 osób, w tym delegacje dzieci i młodzieży ze wszystkich placówek oświatowych w Głownie. Wystawę można było oglądać przez 2 tygodnie w USC. Podczas pobytu w Głownie Elżbieta Dzikowska spotkała się także z pensjonariuszami DPS - gdzie z wielkim zainteresowaniem słuchano jej barwnych opowieści o odbytych podróżach. W tym samym roku Elżbieta Dzikowska była gościem specjalnym XVIII Finału WOŚP. Przekazała na licytację swój czterotomowy przewodnik "Groch i kapusta", który osiągnął cenę 1.000 zł. Kolejną wystawą podarowaną mieszkańcom miasta były "Norweskie Inspiracje - od tradycji do współczesności". Ta wystawa została pokazana w Muzeum Regionalnym prowadzonym przez Towarzystwo Przyjaciół Miasta Głowna. Na każdym ze spotkań autorka podpisywała swoje książki, chętnie rozmawiała z uczestnikami, z dowcipem i humorem odpowiadała na pytania. Spotkała się z wielką sympatią , życzliwością i podziwem dla jej realizowanej przez lata pasji podróżniczej.

  Nie sposób wymienić wszystkich nagród, wyróżnień i odznaczeń. Do najważniejszych należą:
  - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
  - Złoty Krzyż Zasługi
  - Order Orła Azteków (Meksyk)
  - Złoty Ekran -dla wyróżniającej się osobowości telewizyjnej
  - Nagroda "Wiktora" w 1986 r.
  - Nagroda "Bursztynowego Motyla" im. Arkadego Fiedlera za książki "Groch i kapusta" - Podróżuj po Polsce - 2006 r.
  - Grand Prix magazynu "National Geographic" - 2007 r.
  - Złoty Medal Zasłużony Kulturze "Gloria Artis" - 2010 r.
  

  Uważamy, za zaszczyt dla naszego miasta, że światowej sławy podróżniczka Elżbieta Dzikowska obdarzyła Głowno swoją przyjaźnią i zainteresowaniem, że właśnie nam darowuje kolejne wystawy, a przede wszystkim promuje Głowno w wielu miastach Polski, do których jest zapraszana na spotkania i wernisaże swoich wystaw.

• Alojzy Orszulik

  +

  Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Głowna nadano Uchwałą nr VIII/56/11 Rady Miejskiej w Głownie z dnia 30 marca 2011 r.

  Biskup Alojzy Orszulik urodzony 21 czerwca 1928 r. w Baranowicach, powiat Żory.

  Pallotyn, wyświęcony na kapłana 22 czerwca 1957 r. w Warszawie-Ołtarzewie. Mianowany biskupem tytularnym Vissalsy i pomocniczym w Diecezji Siedleckiej 5 września 1989 r., konsekrowany 8 grudnia 1989 r. w Siedlcach. Mianowany Biskupem Łowickim 25 marca 1992 r. Od 22 maja 2004 r. jest biskupem seniorem.

  Biskup Alojzy Orszulik zorganizował od podstaw Diecezję Łowicką, wszystkie jej instytucje, w tym sieć dekanatów a wśród nich Dekanat Głowiński. Za czasów ordynariatu Biskupa A.Orszulika dziekanami naszego dekanatu byli proboszczowie parafii św. Jakuba w Głownie.

  Blisko współpracował z parafiami Głowna, odwiedził w naszym mieście wiele instytucji, szkół, zakładów pracy oraz rodzin. Miał znaczący wpływ na rozwój nauki i kultury w regionie, wspierając powstanie między innymi Wyższej Szkoły Mazowieckiej w Łowiczu, w której kształciło się i kształci wielu obywateli Głowna oraz Radia Plus, obecnie Victoria, radia katolickiego, które w nowoczesnej formie przekazuje rzetelną informację między innymi miastami także o Głownie.

  Biskup Orszulik ma wiele sympatii do naszego miasta, podziwia harmonijną współpracę między lokalnymi kościołami i władzami miasta. Z racji swojego wieku i nie najlepszego stanu zdrowia nie jest w stanie odwiedzać Głowna tak często jak kiedyś. Nie mniej jednak chętnie słucha wszystkich informacji o Głownie, cieszy się sukcesami miasta i martwi, gdy w tych trudnych czasach wieści nie zawsze są dobre.

  Biskup Alojzy Orszulik wpisał się trwale w historię współczesnej Polski będąc z ramienia kościoła uczestnikiem okrągłego stołu. Był zawsze orędownikiem demokratycznych przemian w naszym kraju. W uznaniu wszystkich zasług Prezydent R.P. Bronisław Komorowski odznaczył Biskupa Alojzego Orszulika najwyższym polskim odznaczeniem państwowym Orderem Orła Białego.